12. Zapamięta nas Gwiazdeczka!

Tej nocy spałam jak Anioł. Nie wiem dlaczego, bo przecież po takich przeżyciach powinnam czuć strach i obawę. Jednak w domu Gonzalo czułam się bezpieczna i sama nie wiem, czy to dlatego, że po prostu bardzo go lubiłam, czy dosypał mi jakiś tajemniczych proszków do wczorajszej herbaty. Nawet jeśli tak, to byłam mu za to bardzo wdzięczna.

Zeszłam na dół do kuchni – jedynego pomieszczenia, które znałam w tym wielkim domu. Wszędzie panowała cisza i spokój. Spojrzałam na zegarek.

09:15.

Pomyślałam, że jest jeszcze wcześnie i Gonzalo pewnie śpi. Chciałam wrócić do pokoju, aby nie panoszyć się po jego domu bez pozwolenia, ale wówczas usłyszałam trzask drzwi i przed moimi oczyma pojawił się Pipita.

- Dzień dobry – przywitał się z uśmiechem. – Jak się spało?

- Dobrze.

- Byłem pobiegać po okolicy – powiedział, otwierając lokówkę i wyjmując z niej wodę mineralną. Wziął dwa, głębokie łyki, poczym zapytał: – Długo spałaś?

- Nie, przed chwilą wstałam. Zdziwiłam się, że ciebie nie ma.

- Powinienem zostawić ci wiadomość. Wybacz.

- Nic się nie stało.

- Zrobię śniadanie. Lubisz jajecznicę?

- Gonzalo, a może ja zrobię, co? Tyle wczoraj dla mnie zrobiłeś, że chociaż tak chciałabym ci się odwdzięczyć.

- Skoro chcesz, to nie będę się upierać – zaśmiał się. – Poradzisz sobie? Tutaj są patelnie, tutaj kubki, czajnik tu, herbata w szafce… Jak coś to szperaj, nie krępuj się. A ja wezmę prysznic.

- Jasne.

- Aha, i jeszcze jedno. Nie mów do mnie Gonzalo – pogroził mi palcem ze śmiechem i zniknął w zakamarkach swojego wielkiego domu.

Zabrałam się do pracy. Gonzalo pojawił się w kuchni w momencie, w którym właśnie nakładałam jajka na talerze.

- Ej no! Pełen wypas – powiedział na widok jajecznicy, grzanek i kawy. – Sam bym lepiej tego nie przygotował.

- Życzę smacznego.

- Wzajemnie.

Rozmowa przy śniadaniu. Czy może być coś lepszego? Zawsze byłam fanką wspólnych posiłków. Zawsze marzyłam o tym, aby przy wspólnym stole zasiadła z nami moja mama. Tata wiele mi o niej opowiadał, mówił, że była wspaniałą kobietą. Marzyłam, aby ją poznać i aby jadła z nami. Ale zamiast mamy towarzyszyła nam pani Zosia i to również było bardzo przyjemne, bo w pewnym sensie zastępowała mi matkę. To z nią rozmawiałam o kobiecych sprawach, chłopakach… To jej zdradzałam swoje babskie tajemnice. Zatęskniłam za moją polską rodziną…

- Dobre – powiedział Gonzalo. – Dodałaś szczypiorek?

- Nie mogłam znaleźć pomidorów, a szczypior leżał na wierzchu, więc go użyłam. Mam nadzieję, że nie był ci potrzebny do czegoś innego.

- W zasadzie to był – zaśmiał się. – Ale sam kazałem ci się rozporządzić w kuchni. Nie przejmuj się. Kupię drugi.

- Odkupię ci go.

- Szczypiorek? Za kilka centów? Nie wygłupiaj się.

- Pipita, wiesz, że nigdy u ciebie nie byłam – powiedziałam, rozglądając się po kuchni. Była ogromna. Prawdopodobnie tak duża jak całe moje mieszkanie w akademiku. – Masz bardzo ładny dom.

- Dzięki.

- Sam tu mieszkasz?

- Tak – odparł, upijając kawę. – Chcesz się wprowadzić? – zaśmiał się, a ja mu zawtórowałam.

- Nie. Zastanawiam się po prostu po co ci tak wielki dom.

- Długa historia.

- Mam czas.

- A szkoła, praca?

- W szkole i tak nie mogłabym się skupić. A poza tym tylko odstraszyłabym innych studentów – powiedziałam, mając na myśli moją opuchniętą od płaczu twarz i rozbite kolano. – A pracę zaczynam popołudniu.

Gonzalo wziął głęboki wdech i odłożył grzankę. Wypił kawę do końca i powiedział:

- Może kiedyś ci opowiem.

- Ty wiesz wszystko o moim życiu.

- Mam coś dla ciebie – rzekł i wyszedł z kuchni.

Zaciekawiła mnie jego historia. Ten dom miał związek z jakąś opowieścią, tylko dlaczego nie chciał mi jej zdradzić? Sądziłam, że jesteśmy przyjaciółmi i nie mamy przed sobą tajemnic. Ja przed nim nie miałam, ale widać to nie działało w dwie strony. Nie chciałam na niego naciskać. Dałam mu czas, bo byłam pewna, że w odpowiednim czasie wszystko mi opowie.

Gonzalo pojawił się w kuchni kilka minut później. Wręczył mi niewielki pakunek owinięty czerwonym papierem.

- Miałem ci to dać po twoim powrocie, ale wtedy Cris powiedział mi, że zaprosił cię na nasz mecz. Byliście tak jakby parą, więc sądziłem, że pójdziesz jego dopingować i nie chciałem robić konkurencji. Teraz to chyba nieaktualne.

- A co to jest? – zapytałam, rozpakowując prezent. Po chwili w dłoniach trzymałam koszulkę Realu Madryt z numerem „20” i nazwiskiem Higuain na plecach. – Jejku, jaka ładna. Dziękuję – powiedziałam, obejmując go serdecznie. – O wiele bardziej wolę takie prezenty, które mają jakieś znaczenie, niż puste brylanty – dodałam, zdejmując z uszu kolczyki, które niegdyś dostałam od Crisa. Przez chwilę zastanawiałam się, co z nimi zrobić. Najprościej byłoby oddać je Ronaldo, ale prezentów się nie oddaje, więc postanowiłam dać je pani Zosi. Będą jej pasować.

- Cieszę się, że ci się podoba. A wiesz gdzie trzymam twój szalik? Przywiesiłem go sobie nad łóżkiem. I codziennie przed zaśnięciem na niego patrzę i myślę o tobie. – Gonzalo odchrząknął, bo chyba nie chciał tego mówić na głos. Speszył się i za przeproszeniem odszedł od stołu, a ja uśmiechnęłam się do siebie.

Przed pracą Gonzalo zawiózł mnie do domu, abym mogła się przebrać i umalować. Wchodząc do domu usłyszałam śmiechy dziewczyn, które zawzięcie o czymś dyskutowały w kuchni.

- O, jest nasza zguba – krzyknęła Klaudia, nie dostrzegając Pipity. – Zaszalałaś, dziewczyno! Całą noc, sam na sam z Crisem. Opowiadaj co się tam działo? – mówiła z podekscytowaniem.

- Ej, Aśka! A co ty masz na sobie? Męskie ciuchy? – Wciąż miałam ubrania pożyczone od Gonzalo. – I to w dodatku ciuchy Pipity! Co się dzieje?

- Cześć, dziewczyny. – Do kuchni wszedł Gonzalo. – Przywiozłem Joasię, aby nie spóźniła się do pracy. Poradzisz sobie?

- Tak – odparłam.

- Zdzwonimy się później. Pa!

- Dziękuję, Gonzalo.

- Drobiazg. Trzymajcie się!

- Co się stało? – Klaudia pociągnęła mnie za rękę i zmusiła do zajęcia wolnego miejsca przy stole. Razem z Irmą wyczekująco na mnie spoglądały. Nie chciałam im wszystkiego opowiadać, ale dla dobra Klaudii chyba musiałam. Ona spotykała się z Karimem, przyjacielem Crisa, i nie wiadomo, czy oni nie byli tacy sami. Aczkolwiek wydawało mi się, że Klaudia nie ma nic przeciwko jednonocnym przygodom.

- Pokłóciłam się z Cristiano.

- Jak to?

- O co?

- Podczas kolacji dużo rozmawialiśmy, no i zeszło nam na tematy bardziej intymne.

- I?

- On chciał, abym pojechała z nim do domu, ale ja nie chciałam. Zdenerwował się. Powiedział mi wiele przykrych słów, między innymi to, że nie na darmo dał mi pieniądze na operację taty.

- Powiedział, że dał ci kasę za seks? – zdziwiła się Irma.

- Nie dosłownie, ale zasugerował mi to. Wiecie jak się poczułam? Byłam zrozpaczona. Wybiegłam stamtąd z płaczem. Biegłam przed siebie, biegłam i biegłam, aż wreszcie niespodziewanie spotkałam Gonzalo. Zabrał mnie do siebie.

- Ja pierdole, co ta dupek! – krzyknęła Klaudia. – Co za skończony idiota! Co on sobie w ogóle wyobrażał?!

- Uspokój się – wtrąciła się Irma.

- Aśka to delikatna i subtelna dziewczyna, która wierzy w miłość. Spotykał się z nią, nie wiedząc tego? Czego on oczekiwał, że poleci na jego kasę? Kuźwa, jakbym miała na koncie pięćdziesiąt tysięcy to oddałabym mu tą kasę od razu, żeby tylko się odczepił. Co za parszywy gnojek!

- Dobrze, że Gonzalo cię odnalazł, bo inaczej byłoby krucho.

- Tak. Jestem mu wdzięczna, bo bardzo mi pomógł. Dobra, idę się przygotować do pracy. Irma, masz jakiś dobry podkład lub puder? Muszę jakoś zatuszować te podpuchnięte oczy.

- Jasne. Umaluję cię.

- Dzięki.

Miałam szczęście, że i moje współlokatorki okazywały mi współczucie. Niejedna pewnie powiedziałaby, że jestem głupia, bo mogłam mieć wszystko, a nie mam nic. Trudno. Wolę nie mieć nic, niż mieć kogoś takiego jak Cristiano. Dobrze, że ta sytuacja miała miejsce, bo przynajmniej poznałam jego prawdziwą twarz.

Nim zniknęłam w swojej sypialni, usłyszałam dzwonek do drzwi. Od razu doskoczyła do nich Irma. Przywitała się z Ridrigo, chłopakiem mieszkającym naprzeciwko i studiującym architekturę wnętrz, poczym wzięła od niego jakiś przedmiot. Zamknęła drzwi i pogrążona w lektorze ruszyła ku kuchni. Zatrzymała się, napotykając mnie na swojej drodze. Od razu wręczyła mi kolorową gazetę, gdzie na pierwszej stronie było moje zdjęcie, kiedy wybiegam z restauracji.

Cholera jasna, zapomniałam, że widzieli mnie dziennikarze.

Usiadłam przy stole i na głos zaczęłam czytać artykuł, który – krótko mówiąc – nie przedstawiał mnie, ani Crisa, w dobrym świetle. Nazwano mnie kolejną kochanką, zabawką bogatego Gwiazdora. Powodem przez który jego relacje z Iriną nie układają się pomyślnie. Napisali, że go wykorzystuję, lecą na kasę i luksusowe życie. A dlaczego wybiegłam z restauracji z płaczem? No jasne, bo wspaniały Cristiano ze mną zerwał!

- To jakaś kpina! – podsumowałam ze zdenerwowaniem. – Dlaczego oni to napisali? Przecież to brednie!

- Brukowce tak już mają. Zmyślają historyjki z nieba. Nie martw się, coś zrobimy.

- Ale co, Irma? Co ja mogę? Nie wygram z nimi, a tym bardziej z Cristiano.

- Sama nie wygrasz, bo się do tego nie nadajesz. Ale od czego masz nas? – powiedziała, spoglądając z zadziornym uśmiechem i błyskiem w oku na Klaudię. – My się już zajmiemy tym Ronaldkiem. Zapamięta nas Gwiazdeczka!

- Co wy chcecie zrobić?

- O nic się nie martw. Cristiano dowie się z kim zadarł.

Muszę powiedzieć, że byłam przerażona wyrazem twarzy moich współlokatorek, kiedy wspominały o zemście. W dodatku coś knuły za moimi plecami, bo często rozmawiały w kuchni, a kiedy i ja się w niej pojawiałam, to dziwnie milkły lub zmieniały temat. Nie podobało mi się, bo mogłam mieć przez nie jeszcze większe kłopoty. I tak już teraz musiałam użerać się z paparazzi, którzy śledzili każdy mój krok. Miałam tego dość! Nigdy w życiu nie chciałabym być popularna. Zero prywatności. Modliłam się, aby to się wreszcie skończyło, ale coś mi mówiło – a zwłaszcza mówiły to Irma i Klaudia – że to dopiero początek.

Starałam się tym nie przejmować i odciąć się od tego. Nie spotykałam się już z Crisiem, od momentu kolacji nie widziałam go ani razu. Swój czas poświęcałam nauce, czyli temu, na czym powinnam się skupić od początku, pracy oraz ponownie zaczęłam udzielać się w wolontariacie. Często towarzyszył mi przy tym Gonzalo, który stał się ulubieńcem małych pacjentów, odbierając mi tym samym zaszczyty order „Uśmiechniętego Słoneczka” nadawany przez dzieci wolontariuszom.

- Co robimy? – zapytał, kiedy opuszczaliśmy mury szpitala. – Możemy jechać do mnie, co ty na to? Napijemy się soku w ogrodzie, możemy obejrzeć jakiś film albo teleturniej.

- A opowiesz mi swoją historię?

- W takim razie możemy jechać na kawę na Gran Via albo do ciebie i pogadać z dziewczynami – zaśmiał się, zmieniając temat.

- Gonzalo, proszę cię… Chciałabym cię lepiej poznać. Dlaczego nie chcesz mi niczego o sobie opowiedzieć?

- Bo to nie jest wesoła historia. A poza tym nie lubię do tego wracać – powiedział, kierując się w stronę samochodu.

- Ja też mam za sobą wiele przykrych wydarzeń, o wszystkich wiesz i bardzo mi pomogłeś wyjść z dołka. Może ja też mogłabym ci jakoś pomóc…

- Radzę sobie. To było dawno i teraz w ogóle o tym już nie myślę. O ile nie pytasz, oczywiście. Bo swoimi pytaniami przywołujesz do mnie smutne wspomnienia.

- Przepraszam.

- To gdzie jedziemy?

- Do mnie.

Po kilkunastu minutach byliśmy już na miejscu. Nie chciałam sprawiać przykrości Gonzalo, ale bardzo chciałam poznać jego przeszłość. Myślę, że wówczas lepiej bym go zrozumiała jako człowieka. To na pewno go ukształtowało. Myślę, że mogłabym wyciągnąć z tego wiele cennych nauk, ale skoro nie chce…

- A dziewczyn jak zwykle nie ma – powiedziałam, wchodząc do pustego mieszkania. – Czego się napijesz?

- Soku – odpowiedział. Wówczas zaczęła dzwonić tego komórka. Odebrał ją i zamienił kilka słów ze swoim rozmówcą. Nie był zadowolony. – Przepraszam – rzekł, po odłożeniu słuchawki. – Dzwonił mój agent i muszę jechać na Santiago Bernabeu. Pracujemy nad przedłużeniem mojego kontraktu.

- Teraz?

- Niestety… Zadzwonię do ciebie wieczorem, to się umówimy na jutro, okay? Bardzo cię przepraszam.

- Skoro musisz to jedź. Tylko uważaj na siebie – powiedziałam z uśmiechem.

- Ty też. Do zobaczenia – rzekł, całując mnie w policzki i wychodząc z domu.

Wreszcie chwila ciszy. Tęskniłam za tym. Nalałam sobie do kubka soku pomarańczowego i pomaszerowałam do pokoju po książkę. Wówczas w domu rozległ się dźwięk dzwonka.

- Czego znowu zapomniałeś? – zaśmiałam się, otwierając drzwi. – O!

Mina mi wyraźnie zrzedła. Spodziewałam się wszystkich, ale…

- Irina? 

__________

Lubicie jak przerywam w takim momencie, nie? :)