10. Asiu, nie bądź naiwna.

Nie chciałam przyjmować tak potężnej kwoty od Cristiano, ale nie pozostawił mi wyboru. Musiałam zrobić to dla taty, który koniecznie potrzebował operacji serca. Nie mam pojęcia jak zdołam się mu odwdzięczyć. Jedno jest pewne, do końca życia mu się nie wypłacę, ale obiecałam sobie, że zrobię wszystko, aby jakoś mu się zrehabilitować. Może zaproszę go do Polski, kiedy tata będzie już zdrowy, albo może w jakiś inny sposób będę mogła oddać mu przysługę. Wiedziałam jednak, że nigdy mu tego nie zapomnę, bo dzięki temu mój tata dochodzi teraz do zdrowia.

- Jak się czujesz? – zapytałam taty, poprawiając mu poduszkę.

Od operacji minęło już sporo czasu. Teraz tata był już w domu pod stałą opieką pielęgniarki, moją oraz pani Zosi, która teraz mieszka u siebie, ale podczas mojego pobytu w Madrycie, zajmuje mój pokój, aby tylko mieć tatę na oku. Byłam im wszystkim bardzo wdzięczna. Także Aleksandrowi, który teraz trzymał się na uboczu, ale podczas mojej nieobecności zawoził tatę na badania i zabiegi.

- Dobrze – odpowiedział zachrypniętym głosem. – Asiu, możesz podać mi herbatę?

Bez słowa chwyciłam za szklankę i podałam ją tacie.

- Oj, Wojtek, Wojtek! – Do pokoju wparowała pani Zosia. – Dlaczego pijesz tą starą herbatę. Daj mi to, zrobię ci nową.

- Nie trzeba. Ta jest zimna, a koniecznie chciałem się czegoś napić.

- Jesteś jak dziecko. Ciepła herbata jest zdrowsza. A poza tym rozgrzeje cię.

- Tata i tak jest rozgrzany, kiedy na panią patrzy – zaśmiałam się, puszczając drobną aluzję na temat jej dużego dekoltu. Wszyscy się zaśmiali, a pani Zosia najgłośniej.

- Dobra, dzieciaczki. To powiedźcie mi, co teraz będzie? – Kobieta zajęła miejsce przy stole tak, aby widzieć leżącego na łóżku tatę oraz mnie. Nie miałam pojęcia, o co jej chodzi. – Boże Narodzenie dawno za nami. Styczeń się kończy. Asiu, tata ma się już całkiem dobrze.

- Wiem, dzięki Bogu!

- Umówiliśmy się, że zostaniesz z nami do świąt. Nie powinnaś tracić roku szkolnego.

- Proszę się nie przejmować. Rozmawiałam z uczelnią. Zaliczam wszystko na bieżąco przez komputer.

- Ale to nie to samo. Kochanie, nie zrozum mnie źle, ale naprawdę lepiej będzie jak wrócisz do Hiszpanii. Wszyscy tam na ciebie czekają. My sobie tutaj na pewno poradzimy. Sama widzisz, że Wojtek ma dobrą opiekę.

- Tak i jestem pani za to bardzo wdzięczna – powiedziałam, mocno ją ściskając. – Ale nie chcę wracać do Madrytu. Wiem, że wszystko idzie dobrze, ale mam potworne wyrzuty sumienia, że w ogóle tam pojechałam, podczas gdy tata był tak bardzo chory. Powinnam zostać w Polsce i tutaj dalej pracować i studiować.

- Asiu, pani Zosia ma rację. Powinnaś wracać – wtrącił się tata. – W lutym jadę do sanatorium na cały miesiąc. Szkoda twojego czasu.

- Nie chcę cię zostawiać – rzekłam, wtulając się w jego klatkę piersiową. – Kocham cię, tatku.

- Ja ciebie też bardzo kocham, córeczko. Wracaj do wielkiego świata, do szkoły, przyjaciół, chłopaka… Podziękuj mu bardzo za pomoc.

- On nie jest moim chłopakiem, tłumaczyłam ci.

- Upiekę ciasto! Zapewne nigdy w życiu nie jadł takiego ciasta jak moje. Chociaż w ten sposób mu się jakoś odwdzięczymy.

- Zosiu, ten młody człowiek wyłożył z własnej kieszeni grube pieniądze na moją operację. Naprawdę myślisz, że ciasto mu wszystko zrekompensuje?

- Oczywiście, że nie, ale nic innego nie możemy zrobić.

- Powinniśmy oddać mu te pieniądze.

- Wiem, tato – powiedziałam. – Załatwię to z nim. Może zgodzi się na jakieś raty, czy coś.

- Ale swoją drogą wiecie co? – Pani Zosia wstała ze swojego miejsca, chwyciła konewkę i zaczęła podlewać kwiatki. – Wczoraj razem z Aleksem przeczesałam Internet w poszukiwaniu tego całego Ronaldo. Wiecie co znaleźliśmy?

Oby nie Irinę, bo będzie awantura!

- Wyczytaliśmy, że ten chłopak zarabia 10 milionów rocznie za samą grę w piłkę. A nienależny zapominać, że występuje w reklamach i ma swoje inwestycje, które przynoszą mu sporo korzyści. Co to dla niego kilka tysięcy!

- Zosiu, ale nie można tak myśleć.

- Dobrze, kochani – przerwałam te wywody, bo rozmowa schodziła na złe tory. – Zastanowię się nad powrotem do Hiszpanii, a tymczasem biorę się za obiad. Pomoże mi pani?

- Oczywiście, słoneczko. Już idę.

Wróciłam do Madrytu. Z wielkim bólem serca, ale musiałam to zrobić. Tata czuł się coraz lepiej, dochodził do zdrowia w nadmorskim sanatorium, a ja miałam szkołę i inne obowiązki w Hiszpanii, z których musiałam się wywiązać.

Z lotniska odebrała mnie przyjaciółka, która od razu zabrała mnie do domu. Musiałam przyznać, że stęskniłam się za tym, co tutaj pozostawiłam. Bo podczas gdy w Polsce śnieg sypał się z nieba, temperatura nie wynosiła więcej niż zero stopni Celsjusza, w Hiszpanii panowała bardzo ciepła, dziesięciostopniowa zima, przez chmury przebijało się słońce i nic nie przypominało prawdziwego lutowego krajobrazu, który znałam z Wrocławia.

Zaraz po moim wejściu w domu pojawił się Gonzalo z czekoladkami.

- Chciałem się z tobą przywitać – powiedział z uśmiechem, ściskając mnie najserdeczniej jak można. – Przez dwa miesiące się nie widzieliśmy. Tęskniłem.

- Ja też, Pipita. Wszyscy macie pozdrowienia od mojej rodziny – rzekłam, spoglądając na piłkarza i współlokatorki. – Bardzo dużo im o was opowiadałam. Są szczęśliwi, że mam takich cudownych przyjaciół jak wy.

- To miłe.

- I mam prezenty! Nie jest to nic wielkiego, bo w Polsce nie ma niczego, czego tutaj nie moglibyście sobie kupić, ale to podarunki od moich bliskich, więc musiałam je przywieźć.

- Super! – ucieszył się Gonzalo. – Uwielbiam prezenty. Ucieszę się nawet z kartki z życzeniami.

- Kartek nie mam, ale mam to – powiedziałam, wyciągając z walizki szaliki zrobione na drutach przez panią Zosię. Każdy miał inny kolor i wyszyte imię. Dla Gonzalo był niebieski, dla Klaudii czerwony, dla Irmy żółty, a dla Crisa zielony.

- Jakie piękne – zachwycił się piłkarz i w podzięce pocałował mnie w policzek. – Cudowne! Nigdy nie miałem własnego szalika! W Argentynie zimy są ciepłe, więc moja babcia nigdy nie nabyła umiejętności robienia na drutach. To cudowne!

Gonzalo naprawdę się ucieszył. Niczym dziecko. Chyba sprawiłam mu tym szalikiem wielką radość, bowiem odkąd nałożył go na szyję, to nie odstępował go na krok.

Chwilę potem pojawił się Cristiano. Wręczyłam mu prezent, ale chyba mu się nie spodobał. Uśmiechnął się i cisnął szalikiem do torby treningowej. Zrobiło mi się trochę przykro, ale rozumiałam go, bo gustował w nieco bardziej wytwornych rzeczach. Przecież światowej sławy Gwiazdor nie będzie paradował w szaliku z wełny po ulicy w dziesięciostopniowym cieple.

- A jak tata? – zapytał.

- W porządku. Nie wiem, co by było bez tych pieniędzy. Podarowałeś mu życie.

- Oh przestań… To drobiazg.

- Nie dla mnie i mojej rodziny. Jesteśmy ci ogromnie wdzięczni. I mam coś jeszcze! – powiedziałam, wyciągając ze specjalnego pudełka ciasto, które przygotowała pani Zosia. – Przyjaciółka rodziny przygotowała to dla ciebie w podzięce. Wie, że to nic w porównaniu do twojego wielkiego wyczynu, ale chciała ci się jakoś odwdzięczyć.

- O, jak miło – powiedział, jednak kiedy zobaczył ciasto to mina mu zrzedła. – Eh… Jestem na diecie. Muszę dbać o siebie i moje ciało. Po świętach nieco przybrałem na wadze.

- Nawet nie spróbujesz?

- Przepraszam cię. Wygląda naprawdę apetycznie, ale nie mogę.

No nie! No to teraz to już całkiem się załamałam. Szalik brzydki, ciasto niedobre. Nie stać mnie na to, aby kupować mu kolejne sygnety do kolekcji.

- Jak Cris nie chce, to ja chętnie – wtrącił się Gonzalo, przysuwając talerzyk z ciastem do swojej strony. Od razu chwycił za nóż i ukroił sobie dwa duże kawałki.

- Ciekawe co trener by powiedział jakby to zobaczył – powiedział Cristiano.

- A widzisz go tu? Nie. A poza tym to ciasto wygląda tak pysznie, że nie mogę się powstrzymać. Wiecie jak dawno nie jadłem babcinych wypieków. Mmmm… PYCHA! – krzyknął z pełną buzią.

- Stanie ci w gardle zaraz – zażartowała Irma. – Uspokój się, Gonzalo. Nikt ci tego nie zabierze.

- Dobra, dobra, ja wiem swoje – zaśmiał się i podejrzliwym wzrokiem spojrzał na wszystkich zebranych. Wywołał przy tym salwę śmiechu. Jedynie Cristiano zachował poważną minę.

- Asia, a może wyjdziemy gdzieś? – zaproponował Gwiazdor. – Chodźmy zjeść coś normalnego.

- Mamy obiad – powiedziała Klaudia. – Specjalnie na powrót Asi razem z Irmą ugotowałyśmy zupę pomidorową i zrobiłyśmy bitki.

- Domowe jedzenie! – krzyknął Gonzalo, klaszcząc w dłonie.

- Nie, dzięki. Preferuję nieco inne smaki – powiedział Ronaldo, wstając od stołu. – Idziemy?

Popatrzyłam na przyjaciół, którzy wyczekiwali mojej odpowiedzi. Tak bardzo się postarali, aby należycie mnie przywitać. Byli mili i tacy uczynni. Przygotowali obiad, udawali, że moje prezenty sprawiły im radość, Gonzalo zjadł niemalże całe ciasto, aby zatrzeć nieprzyjemną sytuację. Chyba nie mogłam ich teraz zostawić po tym wszystkim, mimo iż bardzo chciałam wyjść z Crisem.

Podczas mojego pobytu w Polsce bardzo rzadko ze sobą rozmawialiśmy. Wiedziałam, że pojechał na Maderę z rodziną, więc nie chciałam mu przeszkadzać w odpoczynku. Później często miał wyłączony telefon, a przez Internet go złapać było jeszcze ciężej. Chciałam spędzić z nim kilka chwil na osobności, ale chyba nie dziś.

- Może przełóżmy to na jutro, Cris – powiedziałam z uśmiechem.

- Jak chcesz. – Wzruszył ramionami i wyszedł, trzaskając drzwiami.

- To mówisz, że twój tata ma się dobrze… - rzekł Gonzalo, między kolejnymi kęsami ciasta.

- Tak… Bardzo dobrze… - odparłam smutno, zajmując miejsce zwolnione przez Cristiano.

Kilka dni później umówiłam się z Gwiazdorem. Nalegał na spotkanie, ale ja miałam zaległości do nadrobienia na uczelni, trochę pracy w bibliotece i chciałam odwiedzić swoich znajomych z wolontariatu. Później, kiedy wreszcie miałam wolny wieczór, to się okazało, że Cris nie ma czasu, bo mecz, kontrakt, spotkanie, i tak w kółko…

Ale udało się!

Poszliśmy w to samo miejsce, co kiedyś, chociaż ja wolałam zwykłą pizzerię albo sushi bar. Nie lubiłam się obnosić z jego bogactwem. Po co ten cały szpan? Przecież pizza jest równie dobra, co wykwintne danie serwowane w pięciogwiazdkowej restauracji… Być może tak mi się wydawało, bo nie jadałam zbyt często w tak dobrych miejscach, ale zwykła pizzeria również miała swój urok. Często chodziłam w takie miejsca z Gonzalo, który nie miał nic przeciwko. Dzięki temu czasami mogłam zapłacić za rachunek, bo nie był kolosalnie wysoki, a tak… Byłam zdana na Cristiano i nie do końca mi się to podobało.

- Z tatą w porządku? – zapytał.

- Tak. Jest zachwycony pobytem w sanatorium. Dzięki tobie może być teraz nad morzem i wypoczywać. Nie wiem, co bym bez ciebie…

- Dobra, dobra. Dajmy już temu spokój. W kółko wałkujesz ten temat. Znudziło mi się powtarzanie, że to drobiazg.

- Przepraszam – wyszeptałam nieco zaskoczona jego gwałtowną reakcją. Czy to moja wina, że bardzo się cieszę ze zdrowia taty? Czy to moja wina, że sprawdzą tego wszystkiego był Cristiano, któremu chciałam codziennie dziękować za uratowanie życia mojego ojczulka?

Ta kolacja była inna od poprzednich. Nie było luzu i dobrej atmosfery. Gdzieś ulotnił się dobry humor Cristiano, który zazwyczaj jak coś opowiadał, to z uśmiechem. Krążyliśmy wokół neutralnych tematów, takich jak piłka nożna, dzieci, moja szkoła… Było to dziwne, bo nie lubił o tym mówić. Ale kiedy pytałam go, czy wszystko w porządku, odpowiadał, że tak. Ja jednak czułam, że coś nie gra. I czułam, że to moja wina.

- Może się przejdziemy po kolacji – zaproponowałam. – Jest piękny wieczór, księżyc cudownie świeci… Co powiesz na romantyczną przechadzkę po parku Retiro?

- Jakoś nie mam ochoty. Sądziłem, że pojedziemy do mnie.

Znów to samo. Po każdym naszym spotkaniu proponował mi wizytę u siebie. Głupio mi było tak ciągle odmawiać, ale w głowie wciąż miałam słowa ostrzegawcze Gonzalo. Postanowiłam, że dzisiaj go odwiedzę, ale na krótko. Możemy napić się wina, obejrzeć film, a potem wrócę do domu jak gdyby nigdy nic. W końcu jakby Cris czegoś ode mnie oczekiwał, to powiedziałby mi to w twarz. Tym bardziej, że powiedziałam mu kiedyś, że dopóki będzie oficjalnym narzeczonym Iriny, to z mojej strony nie może liczyć na nic więcej. Dlatego wciąż naszą relację nazywałam przyjaźnią, choć czułam, że zakochuję się w nim coraz bardziej.

- Dobrze – odparłam. – Możemy jechać do twojego domu, ale nie na długo, dobrze? Mam jutro dużo pracy w bibliotece i chciałabym się wyspać. Cristiano zaśmiał się siarczyście i przytaknął mi skinieniem głowy.

Na jego twarzy zagościł dobrze znany mi uśmiech, który tak bardzo lubiłam. Zrobiło mi się miło, że moja zgoda tak go ucieszyła. Dobrze jest wiedzieć, że jest się lubianym i to przez takiego sławnego piłkarza.

- Tylko po drodze wstąpimy do apteki albo na stację.

- A po co? – zdziwiłam się.

- Muszę kupić prezerwatywy, bo mi się skończyły – odpowiedział z uśmiechem.

Jego słowa wywołały we mnie strach i trwogę. Jak to prezerwatywy? Po co mu one? Przecież…

O, nie! On chce mnie wykorzystać!

- Yy… Cris, ale wiesz, że ja…

- Spokojnie Asiu – rzekł, puszczając mi oczko. – Nie bój się. Wszystko będzie dobrze.

- Chcesz mi powiedzieć, że ty chcesz ze mną uprawiać… seks? – zniżyłam głos, aby nikt nas nie podsłuchał. Czułam się nieco skrępowana, bowiem nie przywykłam do rozmów na ten temat. Tata zawsze starał się mnie uświadamiać jeśli chodzi o te sprawy, ale robił to tak nieudolnie, że obowiązek ten przejęła pani Zosia. I zawsze powtarzała mi, aby się szanować i że seks powinien być połączeniem dwóch kochających się dusz. Nabrałam wątpliwości, czy dusze moja i Crisa są sobie pisane…

- Asiu, nie bądź naiwna. A myślisz, że po co do mnie jedziemy? Aby poczytać bajkę na dobranoc Juniorowi? Nie bądź śmieszna.

- Ale Cris, przecież powiedziałam ci, że między nami nic nie będzie dopóki jesteś z Iriną.

- Ale między nami nic nie ma. To układ.

- Układ?

- Dałem ci kasę na operację ojca, nie? Myślisz, że po co?

O mój Boże! 

***

Miałyście rację, jeśli nie ufałyście Cristiano :)  Tacy ludzie się nie zmieniają...