15. Zemsta jest słodka!

   Jak zwykle problemy i jak zwykle przeze mnie. Mam tego dość! Może ja się nie nadaje do społeczeństwa? Może powinnam zamknąć się w sypialni, zasunąć zasłony i poczekać w nim aż umrę albo jak wyginie ludzkość… Skoro nie potrafię zadbać o najbliższych mi ludzi, skoro wyrządzam im krzywdę, zawodzę, to co mi szkodzi! Przynajmniej wszyscy będą szczęśliwsi, nikt nie będzie cierpieć, bo mam jakieś fanaberie!

Kiedyś sądziłam, że jestem taką osobą, która nie wyrządza krzywd, żyje sobie gdzieś na uboczu, z dala od ludzi… Byłam sobie skromną, odosobnioną, cichutką Asią, która opiekowała się ojcem, miała jedną przyjaciółkę, a jej największą pasją była nauka. Co z tego pozostało? Ojcem opiekowała się pani Zosia, miałam dwie przyjaciółki, a moją największą pasją było zawodzenie ludzi…

Być może nie do końca tak to odbierali inni, ale byłam w tak podłym nastoju, że miałam ochotę ze sobą skończyć.

Siedziałam w pokoju od dobrych kilku dni, wychodziłam jedynie do szkoły lub pracy. Nawet wolontariat przestał sprawiać mi radość, od kiedy Gonzalo zaprzestał przychodzić do szpitala. W samotności ślęczałam nad biletem na mecz, które dla mnie przyniósł. Moje współlokatorki nie gadały o niczym innym jak o tym „starciu gigantów”. Nie znałam się na piłce nożnej i całym tym sportowym świecie, ale ponoć trener Realu niegdyś trenował tą drugą drużynę i dlatego dla wszystkich jest to bardzo elektryzujące wydarzenie.

Finał Ligi Mistrzów: 29 maja 2012. Real Madryt kontra Chelsea Londyn.. Santiago Bernabeu, godzina 20:45.

Skoro to ostatni mecz, to może powinnam wreszcie na niego pójść. Tym bardziej, że na stadion nie miałam daleko i Klaudia oraz Irma tam szły, więc nie byłabym sama. A poza tym Gonzalo by się ucieszył. Chyba…

- Cześć! – Do pokoju wparowała Klaudia, która od kilku dni chodziła tak rozradowana, że mogłaby się podzielić swą radością z całym światem. Ileż to frajdy może sprawić jeden pierścionek… – Co robisz?

- Myślę – odparłam, pokazując jej bilet.

- To nie myśl, bo zostaniesz myśliwym – zarechotała. – To ostatni mecz, a ty nie byłaś ani na jednym. Irma molestuje mi uszy i ciągle powtarza: „Aśka jest nienormalna. Jak można być w Hiszpanii, mieszkać w Madrycie i nie być na meczu Realu”. – Klaudia ze śmieszną miną zaczęła naśladować piskliwy głos Irmy. Po chwili w sypialni pojawiła się ruda Argentynka i zdzieliła moją przyjaciółkę po głowie. Obydwie wybuchły śmiechem.

- Klaudia ma rację. Powinnaś iść na ten mecz.

- A jak Gonzalo sobie tego nie życzy? Chciał dać mi ten bilet, kiedy jeszcze się przyjaźniliśmy, a teraz…

- Ale wy nadal się przyjaźnicie.

- Spotkacie się na moich urodzinach, porozmawiacie sobie i będzie git – powiedziała Irma.

- Urodziny?

- Nie powiedziałaś jej? – zapytała, patrząc na Klaudię. – Z kim mi przyszło mieszkać… Jedna histeryczka, a druga sklerotyczka! W sobotę mam urodziny i idziemy na imprezkę do klubu. Wynajęłam już salę. Wszyscy tam będą.

- Nie… Nie jestem w nastroju na zabawę.

- To ci dobrze zrobi – powiedziała Klaudia. – Musisz tam być.

- Przepraszam, ale nie dam rady.

- Aśka, nie rozumiesz. – Klaudia chwyciła mnie za ramiona i prosto w twarz, z ostrym spojrzeniem, wycedziła w moją stronę. – MUSISZ TAM BYĆ!

- A niby dlaczego?

- Bo Cris tam będzie – odparła z triumfalnym uśmiechem Irma.

- No to bym bardziej mnie tam nie zobaczycie.

- Aśka, musisz! I ja nie przyjmuję do wiadomości twojego odmiennego zdania – powiedziała Klaudia, puszczając oczko do Irmy. – I masz wyglądać bosko, tak by Cris żałował tego jak cię potraktował…

- Choć i bez tego będzie żałować – wtrąciła się Irma.

- I tak, aby Gonzalo bez mrugnięcia okiem ci wybaczył.

- I wiesz co? Durna jesteś, że odrzucasz mojego brata. Wiem, co mówię. Pasujecie do siebie.

- Ale ja wracam do Polski. Jak wy to sobie wyobrażacie?

- To zostań.

- Nie wiem, czy tego chcę.

- Właśnie! Ty się zastanów czego ty chcesz! Przez niemalże cały rok gadasz nam o tych sentymentalnych bzdurach, a jak przychodzi co do czego to uciekasz z podwiniętym ogonem.

- Boję się, jasne? Na własnej skórze poznałam czym są paparazzi i dziennikarze… A poza tym w jakim świetle postawię Pipitę, kiedy do prasy dojdzie to, że najpierw umawiałam się z Crisem, a teraz robię to z nim, co?

- Ale jego to nie obchodzi!

- Ale mnie to obchodzi. Nie pozwolę go skrzywdzić.

- Ja pierdziule! – zapiała Klaudia. – Aśka, ty go kochasz!

- Co? Nie, nie. W żadnym wypadku.

- To widać, nie? – powiedziała, dając kuksańca Irmie.

- Durne jesteście. Do widzenia. – Bez namysłu wstałam i zaczęłam wyganiać je ze swojego pokoju. – No już: raz, dwa, trzy! Nie rozmawiam z wami.

- Zakochana para, zakochana para – doszło do mnie zza drzwi.

Co te dziewczyny wygadywały? Jaka zakochana para?! Ja i Gonzalo… Nie, to niemożliwe. A może?

Boże, to aż tak widać?

Zakochałam się w Gonzalo. To prawda, że bardzo lubiłam spędzać z nim czas, a podczas naszych spotkań w sercu i w żołądku czułam przyjemne ukłucie. Coś jakby… motyle? Aż boję się o tym myśleć!

Potrząsnęłam głową chcąc odgonić od siebie te chore myśli.

Żywiłam gorące uczucia do Gonzalo, ale żeby od razu miłość? Czy to aby nie za duże słowo?

Nie, nie za duże. Naprawdę go kochałam! Nie jak przyjaciela, nie jak brata – jak mężczyznę!

Będąc z Crisiem nie czułam tego samego, nie czułam więzi. To była czysta fascynacja. Zachwyciłam się nim i tym, że Gwiazdor zwrócił uwagę na kogoś takiego jak ja. Z Gonzalo było inaczej. Całkiem inaczej.

Budowaliśmy naszą przyjaźń, a potem miłość przez długie miesiące, poprzez spotkania, rozmowy, wspólne tajemnice i zaufanie. Doskonale się znaliśmy – swoje gusta muzyczne, kulinarne, swoje pasje, przyzwyczajenia. Jak mogłam być aż tak zaślepiona jakimś pajacem, kiedy pod nosem miałam szczerozłoty skarb? Człowieka, którego szczerze lubiłam, podziwiałam i rozumiałam. No jak?

- Dziewczyny, macie może różową pomadkę? – Weszłam do pokoju Irmy, w którym razem z Klaudią szykowały się do wyjścia do klubu. Dałam się namówić na imprezę urodzinową, ponieważ chciałam porozmawiać z Gonzalo. Chłopak nie odbierał moich telefonów, a ja miałam mu taką ważną rzecz do powiedzenia. Musiałam załatwić to dzisiaj. Czułam, że mogę. Po raz pierwszy w moim życiu poczułam ogromną pewność siebie i musiałam ją wykorzystać.

- Trzymaj – powiedziała Irma, rzucając mi dany przedmiot. – Wow, Aśka! Wyglądasz… oszałamiająco!

- To sukienka, którą podarował mi Gonzalo jakiś czas temu. Myślcie, że mu się spodoba?

- Będzie zachwycony. I weź to – powiedziała, wręczając mi apaszkę pod kolor.

- Wielkie dzięki. Wy też wyglądacie super.

- Wiemy – zaśmiały się siarczyście.

- Chodźmy, bo taksówka już czeka – rzekła Klaudia, narzucając na ramiona skórzaną kurtkę.

Klub był bardzo duży i bardzo zatłoczony. Przed wejściem kłębiły się tłumy, które miały ochotę wejść do środka. Niestety był to bardzo ekskluzywny klub i nie każdy mógł się tam znaleźć. My, ze względu na zaproszenie, weszłyśmy bez problemu. Trzypiętrowy budynek, będący najlepszym klubem w mieście, zadowalał każdego, nawet najbardziej wymagającego klienta. Na swoim trzecim, najbardziej ekskluzywnym piętrze, mieścił się bar, basen z jacuzzi, ogromny parkiet i stanowisko DJ’a. Na podestach tańczyły roznegliżowane tancerki, a miedzy klientami przechadzali się bardzo atrakcyjni kelnerzy oraz kelnerki. Nie było to moim żywiołem, ale czego się nie robi dla przyjaciółki i miłości…

Ostatnie piętro w całości było wynajęte przez Irmę. Wokół kręciło się mnóstwo jej znajomych, przez co podróż do naszego stolika zajęła nam kilkanaście minut. Kiedy wreszcie podeszłyśmy do czerwonych kanap, ujrzałam Gonzalo pogrążonego w smutku i rozmawiającego z Angelem. Di Maria rozchmurzył się na widok pięknej solenizantki i od razu porwał ją na parkiet.

Później wszystko działo się bardzo szybko. Drinki, tańce, śpiewy… Trudno było znaleźć czas na rozmowę z Pipitą. Ale dla chcącego nie ma nic trudnego, a chcieć to móc, więc zrobiłam wszystko, aby wreszcie usiąść na czerwonej kanapie tuż obok Argentyńczyka.

- Cześć – powiedziałam niepewnie.

- Cześć.

- Co słychać?

- Jakoś leci.

Przytaknęłam, przegryzając wargę. Gonzalo nie był zbyt rozmowny. Rozejrzałam się po sali w poszukiwaniu jakiegoś punktu zaczepiania, ale nic interesującego nie znalazłam. Odniosłam się więc do ogółu.

- Fajna impreza, prawda?

- Tak, Irma się postarała.

- Tak…

Kurczę, nie ułatwiasz mi tego, Gonzalo.

- Dobrze się bawisz?

- Całkiem spoko – odarł, nawet na mnie nie patrząc.

To boli…

- Gonzalo, porozmawiasz ze mną, czy będziesz mnie dalej zbywał?

- A czego się spodziewałaś? Że rzucę ci się w ramiona i powiem, że nic się nie stało? Owszem, stało się!

- Wiesz co? – Nie wytrzymałam i wstałam. Z wielkim wyrzutem, niemalże krzycząc i z wyciągniętym w jego stronę palcem, powiedziałam: – Od kilku minut staram ci się powiedzieć coś bardzo ważnego! Staram ci się powiedzieć, że cię kocham, i że przepraszam. I przychodzi mi to z wielkim trudem, bo nie jestem wylewna w uczuciach. Więc doceń moje starania i powiedz, co o tym myślisz.

Tak, wyznałam to jak na prawdziwą romantyczkę przystało… Ehh…

Ciężko dyszałam, ale zdawało mi się, że Gonzalo robi to jeszcze ciężej. Gwałtownie podniósł się ze swojego miejsca i rzekł:

- Chcesz wiedzieć co o tym myślę?

Przytaknęłam, na co Gonzalo chwycił moją twarz w swoje dłonie i złożył na moich ustach namiętny pocałunek, który odwzajemniłam. Nie wiem dokładnie ile tam staliśmy, ile osób się na nas patrzyło… Nie miało to większego znaczenia, bo liczyła się tylko ta jedna, magiczna chwila. Pragnęłam, aby mnie całował. Ciągle i nieprzerwanie. Namiętnie i delikatnie, zachłannie i subtelnie.

Całuj mnie, Gonzalo!

Później było mi wszystko jedno, bo byłam szczęśliwą dziewczyną. Siedziałam na czerwonej kanapie, w objęciach najwspanialszego mężczyzny na Ziemi. Było pięknie!

- Widzę, że dalej ze sobą kręcicie. – Nad naszymi głowami pojawił się Cristiano, który nie szczęścił sobie złośliwych komentarzy. Ledwo przyszedł, a ja już miałam go dosyć. Dlaczego psuje mi tą piękną chwilę?

- O, Cristiano! – Obok nas pojawiła się Irma, z figlarnym uśmiechem i błyskiem w oku. – Jak się bawisz?

- Dobrze.

- A wiesz, że możesz jeszcze lepiej? – Irma jakoś tak nienaturalnie zaczęła wdzięczyć się do Gwiazdora. Smyrała go po karku i klatce piersiowej, a jemu się to bardzo podobało. – Może poszlibyśmy w jakieś ustronne miejsce, co? Tam jest sypialnia, którą wynajęłam na dzisiejszy wieczór. Odmówisz solenizantce?

- Pewnie, że nie odmówię – odparł z zadziornym uśmiechem. Obydwoje udali się w miejsce, które zaproponowała Irma.

- Co ona robi? – zdziwiłam się. – A co z Angelem? Gonzalo, pozwolisz jej na to?

- Spokojnie – odparł, całując mnie w skroń. – I nie mów do mnie Gonzalo – zaśmiał się.

Wszyscy świetnie się bawili, a ja naprawdę się zdenerwowałam. Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw. Kręciłam się i wyczekiwałam Irmy, ale jej nie było.

- Panie i panowie. – Wówczas na scenie obok DJ’a pojawiła się Klaudia. – Proszę o chwilkę uwagi. Mam dla was coś niesamowitego! Drogie panie, wszystkie wiemy, że faceci to świnie, ale jest jeden przedstawiciel tego gatunku, który wyjątkowo zasługiwał na zemstę. Skrzywdził bardzo ważną dla mnie i dla Irmy osobę. Teraz przyszła pora na zemstę! – powiedziała, jednocześnie odsuwając ogromną zasłonę. A za nią, ku mojemu wielkiemu zdziwieniu, siedział Cris przywiązany do krzesła.

Po sali rozeszły się szmery i głośne śmiechy, bowiem Cristiano siedział w samych slipkach, ze zdezorientowaną miną. Całe ciało mam wymalowane szminką po kobiecych ustach, a na klatce piersiowej widniał mu jakże zacny napis: „mam klatę jak szczur czoło”.

- A teraz część przyjęcia, na którą wszyscy czekali – kontynuowała Klaudia, obok której pojawiła się Irma z wielkim tortem urodzinowym. Sądziłam, że zacznie go kroić i wręczać gościom, a ona jak gdyby nigdy nic, rzuciła nim z Crisa! Chłopak niemalże się popłakał, ale musiałam przyznać, że bawił mnie ten widok.

- Zemsta jest słodka! – zapiszczały z przerażającym śmiechem.

Wtedy zauważyłam wysoką, kobiecą sylwetkę opuszczającą klub ze spuszczoną głową. Doszło do mnie, że na imprezie obecna była Irina. Jej widok już mnie tak nie bawił. Nawet jej współczułam, bo jej facet niemalże na jej oczach ją zdradzał. Byłam pewna, że nazajutrz przeczytamy wielkie nagłówki informujące o zerwaniu najprzystojniejszego piłkarza świata i rosyjskiej modelki.

- To była bezbłędna akcja – ekscytował się Gonzalo. Postanowiliśmy wcześniej urwać się z imprezy i wolnym spacerkiem pójść do domu. Był początek maja, więc wieczory były bardzo ciepłe i przyjemne. – Dziewczyny miały łeb na karku. Świetnie to wymyśliły! Cris na to zasługiwał.

- Prawda – odparłam, otwierając drzwi do mieszkania. – To był chyba najfajniejszy punkt tej imprezy.

- Nie… Był lepszy – powiedział, przypominając sobie moje szaleńcze wyznanie miłości.

Nie wiem jakim cudem, ale po chwili leżeliśmy razem na moim łóżku. On oparty o ścianę, ja z głową na poduszce. Delikatnie gładził moje nogi, które ulokowałam na jego kolanach.

- Zdecydowałaś się już? Zostaniesz w Madrycie?

- Nie wiem, Gonzalo. Teraz bardzo bym tego chciała, ale już powiedziałam tacie o powrocie. Na szczęście mam jeszcze trochę czasu na decyzję.

- Chciałbym mieć cię przy sobie. Jest coś, co mógłbym zrobić, aby zmienić twoją decyzję?

Nie odpowiedziałam. Czułam, że to jest ten moment, w którym Gonzalo będzie chciał się do mnie zbliżyć. W głowie lekko szumiały nam procenty, choć nie wypiliśmy dużo. W powietrzu unosiła się chemia i pozytywne fluidy. Biłam się ze swoimi myślami… Według własnych przekonań powinnam zaczekać z tym do ślubu, ale z drugiej strony w ramionach Gonzalo czułam się bezpiecznie i cudownie.

Na ramionach, szyi i dekolcie poczułam jego czułe pocałunki. Jego dłoń błądziła po moim ciele. Serce biło mi jak szalone, nie mogłam złapać tchu.

- Gonzalo… – wyszeptałam, a on spojrzał na mnie wzrokiem pełnym miłości. – Ja nigdy… To znaczy, to jest mój pierwszy… raz…

- Nie zrobię nic wbrew twojej woli.

Dał mi wybór. Rozpalony facet daje mi wybór. Czy to się często zdarza? Mam nadzieję, że nie, bo to tylko podkreśla jego wyjątkowość.

Bez zawahania go pocałowałam, dając mu tym samym pozwolenie do działania.

Kochaj mnie, Gonzalo!

__________

Aśka mnie rozwala. Aż sama się dziwię, że potrafiłam stworzyć taką postać ;)

Za 10 dni kolejny rozdział, a później już tylko epilog.

14. Dzięki tobie moje serce znów mocniej zabiło.

   Musiałam sobie przemyśleć bardzo wiele rzeczy. Ostanie tygodnie były dla mnie bardzo burzliwe i wyczerpujące. Zaczęło się od choroby taty, która ściągnęła na mnie tylko niepotrzebne kłopoty. Nie to, że mam pretensje, bo choroba nie wybiera. Byłam głupia, że zgodziłam się przyjąć pomoc od Crisa. Mogłam się zastanowić trzy razy, zanim wzięłam od niego pieniądze. Mogłam najpierw porozmawiać z Gonzalo. On na pewno by mi pomógł, bez mrugnięcia okiem. I na pewno później nie żądałby ode mnie Bóg wie czego! Ale skąd ja mogłam wiedzieć, że Cristiano okaże się takim prostakiem. Musiałam przełknąć smak goryczy i żyć dalej, bez niego. Czy przyszło mi to z łatwością? Tak, bo miałam wokół siebie cudowne przyjaciółki i Gonzalo, który stał się moim osobistym bohaterem.

Żyłam, ale straciłam pewną cząstkę mnie. Znajomość z Crisem zachwiała moje poglądy na pewne sprawy. Byłam jeszcze młoda i bardzo naiwna. Może nawet za bardzo naiwna, ale ja naprawdę wierzyłam w miłość. W miłość, która jest bezwarunkowa i mimo wszystko, miłość, która nie patrzy na kolor skóry, wyznanie, pochodzenie czy status społeczny. Miłość, która zaczyna się od pierwszego wejrzenia, a nie kończy się nigdy – nawet po śmierci. Jak po tym wszystkim wierzyć w miłość?

Bardzo to na mnie wpłynęło. Wiedziałam, że tacy ludzie istnieją, wiedziałam, że niektórzy chłopcy lubią dziewczyny, korzystają z ich rozwiązłości itd. Ale nie wiedziałam, że można tak robić będąc z kimś w stałym związku. A Irina stała i się wszystkiemu przyglądała. Chociaż nie… Działała, bo dobrała mi się do skóry, a swój związek z Crisem określiła jako „wolny”. Co to znaczy do cholery? Jak związek może być wolny? Już samo słowo „związek” wskazuje na połączenie czegoś – ludzi, atomów, cząsteczek…

A najgorsze w tym wszystkim jest to, że straciłam szacunek i zaufanie do samej siebie. Poleciałam na Gwiazdora – łamacza kobiecych serc, podrywacza, lansującego się piłkarza, który w nosie ma wszystko i wszystkich. Poleciałam ja – Joanna Bosacka – dziewczyna, która zawsze miała sprecyzowane poglądy, która wierzyła w miłość, która szukała odpowiedzialnego, wrażliwego i troskliwego chłopaka, z którym mogłaby spędzić całe życie, mimo iż miała dopiero 22 lata.

Chciałam wrócić do Polski. Cieszyłam się, że moje roczne stypendium powoli dobiega końca. Zastanawiałam się, czy składać wniosek o kontynuację, ale póki co nie podjęłam ostatecznej decyzji. Z jednej strony chciałam zostać w Madrycie, bo ciężko byłoby mi się rozstać z szaloną Irmą i Gonzalo, ale z drugiej strony czułam, że potrzebuję odpoczynku od tego wielkiego, zwariowanego świata. Potrzebowałam swojego rodzinnego gniazdka, bliskości taty, rozmów z panią Zosią. Najprościej w świecie potrzebowałam normalności.

- Co ty tutaj siedzisz tak sama? – Do kuchni weszła Klaudia. Wsadziła brudne naczynia do zlewu i usiadła obok mnie. – Stało się coś?

- Nie, wszystko w porządku. Myślę sobie.

- O czym?

- O tacie. Muszę do niego dzisiaj zadzwonić. A co ty taka wystrojona?

- Ah, Aśka, nie pytaj! Muszę ci coś powiedzieć. – Klaudia aż podskoczyła na krześle. Była bardzo podekscytowana.

- Mów.

- Umówiłam się z Karimem. I wiesz co? Chyba mi się oświadczy!

- Co ty mówisz? Naprawdę? – zapytałam z uśmiechem.

- Ostatnio rozmawialiśmy o ślubach i tym podobnych sprawach. O wszystko mnie wypytał i poprosił, abym została w Madrycie i złożyła wniosek o przedłużenie stypendium. Dzisiaj zaprosił mnie na romantyczną kolację i mam przeczucie, że to będzie dziś, bo ostatnio oglądaliśmy nawet biżuterię. Ja większą uwagę zwracałam na kolczyki i bransoletki, ale przeszliśmy do pierścionków. Jeden tak mi się spodobał, że szok, ale wiadomo, że nie chciałam go naciągać, więc zaprotestowałam.

- Wow! Nie sądziłam, że wasz związek to taka poważna sprawa. Ostatnio tak dużo się wokół mnie działo, że całkowicie zapomniałam o tobie i Karimie.

- Nie przejmuj się. Rozumiem cię. Ale nie gniewasz się na mnie, że złożyłam wniosek bez ciebie?

- Nie, no coś ty. Najważniejsze jest twoje szczęście.

- Cieszę się, że to mówisz. A ty składasz?

- Jeszcze nie wiem. Ciągle się zastanawiam.

- Fajnie by było jakbyś została. Irma by się bardzo ucieszyła, bo cię polubiła.

- A właśnie! Gdzie ona jest? Pewnie z Angelem.

- Tak. Pojechali za miasto, do Toledo.

- Czyli mam wolną chatę – zaśmiałam się.

- Planujesz coś?

- Nie. Was nie będzie, Gonzalo umówił się ze znajomymi, więc samotnie spędzę ten wieczór. Ale nie narzekam, bo przynajmniej będę miała czas dla siebie.

- We wszystkim trzeba widzieć jakieś pozytywy – powiedziała z uśmiechem. – Asiu, a masz może te kolczyki, które pożyczałam od ciebie na studniówkę? Wiem, że to twój prezent od taty, ale pasowałyby mi do tej sukienki, nie?

- Niestety zostawiłam je w Polsce jak byłam tam na świętach, ale mam coś innego – powiedziałam, przypominając sobie o prezencie, który dostałam od Crisa pewnego, słonecznego dnia, kiedy…

Dobra, nie będę popadać w nostalgię.

Poszłam do pokoju, z którego przyniosłam śliczne, zapewne piekielnie drogie kolczyki.

- Jejku, jakie piękne! – zapiszczała Klaudia. – Skąd masz?

- Od Cristiano. Postanowiłam dać je pani Zosi, ale póki co możesz pożyczyć. Tylko nie zgub.

- Oczywiście – powiedziała, mocno mnie ściskając. – Dziękuję.

- Nie ma za co. Idź i baw się dobrze.

- Ty też. Buziaki!

- Pa!

Przez chwilę rozmyślałam o wszystkim. Tak, znowu to robiłam. Ale wzięłam się w garść i postanowiłam nie myśleć więcej o Crisie. Pierwszy, ale zapewne nie ostatni raz, zostanę tak potraktowana przez mężczyznę. Pani Zosia mówiła mi, że każdy powinien przeżyć zawód miłosny, bo wówczas dostrzeże prawdzie uczucie. Chyba coś w tym jest, bo teraz będę bardziej ostrożna i będę dokonywać bardziej przemyślanych wyborów. Nie pozwolę, aby jakikolwiek Gwiazdor zawrócił mi w głowie. Powracam do swojego przekonania, że idealny dla mnie mężczyzna powinien być prostym chłopkiem, o ciekawej osobowości i z pasją. Koniec i kropka.

Rozłożyłam się wygonie w swoim pokoju i z sokiem pomarańczowym pod ręką oraz ciekawą książką, oddawałam się błogiemu relaksowi. Od bardzo dawna nie miałam czasu tylko dla siebie. Może powinnam coś zrobić, aby to zmienić. Może powinnam bardziej o siebie zadbać. Pomyślałam, że wizyta u fryzjera lub kosmetyczki dobrze by mi zrobiła. Mogłabym porozmawiać z kimś bezstronnym. Podobno to pomaga.

Nie długo dane było mi cieszyć się spokojem, bowiem już trzydzieści minut później usłyszałam dzwonek do drzwi. Nie spodziewałam się żadnych gości, więc było to dla mnie pewnego rodzaju zaskoczenie. Ale kiedy tylko zobaczyłam kto stoi na progu, uśmiechnęłam się, bo Gonzalo zawsze był miło widziany w moim mieszkanku.

- Cześć, a co ty tutaj robisz? – zapytałam, zapraszając go do środka. – Miałeś być z przyjaciółmi na mieście. Myślałam, że to aktualna sprawa.

- Byłem, ale wyszedłem wcześniej.

- Dlaczego?

- Tak po prostu – odparł, patrząc mi w oczy.

- Pipita, czy ty piłeś alkohol? – zapytałam, bo czułam od niego procenty. Nie było to do niego podobne, bo jako profesjonalista stronił od wszelkich używek.

- Tylko jeden kieliszek, aby dodać sobie animuszu.

- A po co ci animusz?

- Pogadamy?

- Jasne. Może w sypialni, bo właśnie tam siedziałam. Chcesz coś do picia?

- Nie – odpowiedział z uśmiechem, wchodząc do mojego pokoju i siadając na łóżku. Plecami przywarł do ścianki i z niewielkim zainteresowaniem zaczął przeglądać książkę którą czytałam. Nie była po hiszpańsku, więc z uśmiechem odłożył ją na swoje miejsce.

- O czym chciałeś porozmawiać? – zapytałam, siadając obok niego.

- Dużo myślałem… O życiu, marzeniach, miłości… O sobie i o tobie. O nas.

O nas?

- Ty nie masz przede mną tajemnic, więc i ja nie chcę mieć ich przed tobą. Pytałaś mnie po co mi taki wielki dom… Wiesz po co? Miałem tam zamieszkać z rodziną.

- Ale twoi rodzice wybrali Argentynę…

- Po części. Starych drzew się nie przesadza, ale nie mam do nich o to żalu. Myślałem, że może Irma dotrzyma mi towarzystwa, ale wolała akademik. Jednak nie o taką rodzinę mi chodziło. Widzisz… Pięć lat temu byłem zakochany. Kochałem pewną dziewczynę jak wariat. Miała na imię Milagros. Tworzyliśmy udany związek mimo młodego wieku. Sądziłam, że to kobieta mojego życia. Spodziewaliśmy się nawet dziecka!

- Co się z nią stało?

- Milagros odeszła. Bez słowa zabrała wszystkie swoje rzeczy, moje pieniądze, dziecko i uciekła. Nie wiem gdzie, nie wiem z kim, nie wiem dlaczego. Nic nie wiem.

Widziałam, że te wyznania bardzo wiele go kosztują. Głos mu się łamał, a w jego oczach zakręciły się słone łzy. Nie patrzył na mnie. Bawił się drżącymi palcami, próbując uregulować oddech i szybkie bicie serca.

- Świat mi się załamał, życie straciło sens. Kupiłem ten dom jak byliśmy jeszcze razem. Miała się ze mną przenieść do Madrytu, bo właśnie wtedy klub mnie kupił. Myślałem, że zaczniemy wszystko na nowo, na własny rachunek, bez rodziców. Przygotowałem pokoik dla dziecka, który do tej pory stoi pusty. Wszystko straciło sens: miłość, piłka, a przede wszystkim moje życie.

- Gonzalo… Tak mi przykro – powiedziałam, głaskając go po ramieniu. Było mi strasznie żal, kiedy widziałam spływające mu po policzku łzy.

- Zabrała mi wszystko, co mogła. Od tamtej pory byłem innym Pipitą. Bez pasji, bez współczucia, apatyczny, nieobecny. Czułem się jak roślina, która potrzebowała kogoś do opieki. Była Irma dzięki której dałem sobie radę.

- Już jest dobrze?

- Czas ukoił moje rany, ale nie wymazał wspomnień. Wiele rozmyślałem o Milagros i naszym dziecku. Nie wiem nawet czy to chłopiec czy dziewczynka. Dzisiaj ma już pięć lat, a ja go nie widziałem na oczy.

- Przykro mi.

- Ale wówczas pojawiałaś się ty – powiedział, patrząc mi w oczy. – Asia, bardzo na mnie wpłynęłaś. Od czasu ucieczki Milagros nie chciałem słyszeć o miłości, związkach i dziewczynach. Nie chciałem się zakochać, bo sądziłem, że spotka mnie kolejne rozczarowanie, że nie zasługuje na nic dobrego, skoro kobiety ode mnie uciekają.

- To nieprawda. Nie możesz tak mówić. Pipita, jesteś cudownym mężczyzną. Wiele kobiet chciałoby cię mieć. Nie znam nikogo bardziej pomocnego, bardziej wrażliwego, wyrozumiałego i odpowiedzialnego. Gdybym wierzyła w ideały, to za taki właśnie bym cię wzięła. Nie możesz w siebie wątpić. Słyszysz, nie możesz!

Zapadła cisza. Każde z nas analizowało swoje wzajemne słowa.

To co przeżył Gonzalo było okropne. Wcale się nie dziwiłam, że stracił wiarę w siebie. Każdy na jego miejscu by się załamał i nie chciał więcej słyszeć o płci przeciwnej. Ja po perypetiach z Crisem także straciłam ochotę na jakiekolwiek romanse, ale nie mogłam porównywać tych dwóch spraw.

- Wiesz, że od razu cię polubiłem? – powiedział wreszcie. – Doskonale pamiętam twoją minę na mój widok. Byłaś taka speszona, z nerwów stąpałaś z nogi na nogę i tak śmiesznie kręciłaś nosem.

- Naprawdę? – zapytałam ze śmiechem.

- Tak. To moje ulubione wspomnienie o tobie. Ale chciałbym mieć ich znacznie więcej. Asia – powiedział, chwytając mnie za dłoń – odkąd pojawiłaś się w Madrycie czułem, że nie będziesz mi obojętne. Złapaliśmy dobry kontakt, który był dla mnie niczym świeży powiew wiatru. Odzyskałem wiarę w kobiety, poczułem, że nie wszystkie są takie jak Milagros. Pokazałaś mi dobrą stronę kobiet. Dzięki tobie moje serce znów mocniej zabiło.

- Gonzalo, ja…

- Ciii… Nie przerywaj mi, proszę. Sądziłem, że jesteśmy sobie przeznaczeni, ale wówczas do akcji wkroczył Cris. Wybrałaś jego, a ja znów zwątpiłem. I przepraszam cię za to, bo okazało się, że jednak nie jesteś taka jak wszystkie. Masz swój rozum, swoją godność, masz klasę. Jesteś idealną dziewczyną dla mnie. Po tym wszystkim wiem, że mnie nie wykorzystasz. Wiem, że mnie nie zostawisz.

- Ale Gonzalo…

- Asia, ja wiem, że spotkał cię zawód. Wiem też, że nie szukasz kogoś takiego jak ja. Ale czy pomimo mojej sławy, mojego zawodu, pomimo stanu mojego konta, zechciałabyś spróbować ze mną czegoś więcej niźli przyjaźni? Mam wiele wad, ale zalet chyba mi nie brakuje, co? – powiedział z czarującym uśmiechem,

Bardzo schlebiały mi jego słowa. Cieszyłam się, że moja skromna osoba, całkiem nieświadomie, zrobiła tak wiele dobrego dla drugiego człowieka. Nie wiedziałam, że tak bardzo na niego wpłynęłam, że przywróciłam mu wiarę. To szalenie miłe, ale miał rację. Ja nie szukam kolejnego Gwiazdora. I pomimo tego, że on i Cris są kompletnie różni, pomimo tego, że Gonzalo jest ideałem mężczyzny, to nie mogłam się zgodzić na żaden związek. Tym bardziej, że planowałam powrót do Polski.

- Gonzalo, twoje słowa bardzo wiele dla mnie znaczą – powiedziałam, łamiącym się głosem. – Jesteś cudowny, uwielbiam cię. Jesteś dla mnie bardzo ważny, bo nikt nie zrobił dla mnie tyle dobrego, co ty. Ale ja nie mogę się z tobą spotykać na poważnie.

- Dlaczego? Przecież pasujemy do siebie. Jesteśmy dobranymi przyjaciółmi.

- Tak, ale ja nie jestem odpowiednia dla ciebie.

- Pozwól, że sam to ocenię.

- Gonzalo, ja chcę wrócić do Polski po tym semestrze. Przepraszam…

- Co? Ale dlaczego?

- Mam tam rodzinę. Tęsknię za nimi. A poza tym Madryt nie jest już dla mnie tym rajem, którym był przed przyjazdem. Sądziłam, że się tu odnajdę, ale tak nie jest. Nie czuję się tutaj dobrze.

- Tak? I mówisz mi to teraz, kiedy zdążyłem cię pokochać? Kiedy zrobiłem sobie nadzieję, że znów zaznam szczęścia i miłości przy cudownej kobiecie.

- Ja nie wiedziałam, Pipita. Nie chciałam. Naprawdę!

- Nie tego się po tobie spodziewałem. Miałaś być tą, która mnie nie zostawi – krzyczał.

Z wielkim wzburzeniem wstał z łóżka i ruszył ku wyjściu. Szarpnął za kurtkę, która wisiała na krześle i wyszedł z trzaskiem.

Pobiegłam za nim, wołałam i krzyczałam, ale nie zareagował. Poczułam się strasznie. Zawiodłam go.

Zauważyłam, że na podłodze leży biała kobieta. Wypadła mu z kurtki. Nie chciałam zaglądać do środka, ale była zaadresowana do mnie, więc otworzyłam.

Bilet na mecz. Finał Ligi Mistrzów: 29 maja 2012. Real Madryt kontra Chelsea Londyn. Santiago Bernabeu, godzina 20:45. Ostatni mecz sezonu.

__________

Nie mogło być tak kolorowo i cukierkowo do końca opowiadania. Musiałam tu jeszcze namieszać :) 

13. Ja też mam klasę, i to wysoką, ale w samochodzie.

   Rosyjska piękność o imieniu Irina pojawiła się w moim domu. Wyglądała jak milion dolarów – drogie ubranie, złota biżuteria, eleganckie dodatki… Przy niej byłam niczym uboga krewna z Syberii.

W zasadzie to mogłam się spodziewać jej wizyty. Moje zdjęcia obiegły cały świat – Polskę również, ale ubłagałam Aleksandra, aby trzymał gazety z dala od taty i pani Zosi. Miałam wobec niego wielki długo wdzięczności. Wizyta Iriny nie powinna mnie więc dziwić, ale ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu tak właśnie było.

- Mogę wejść? – zapytała stanowczo, nie czekając na moją odpowiedzieć.

Od razu weszła do środka i udała się do kuchni. Rozejrzała się po niej, a swoją zdegustowaną miną jasno dała mi do zrozumienia, że nie podoba jej się moje mieszkanie. Jej problem, bo ja jestem akurat bardzo zadowolona.

- Chyba musimy pogadać – powiedziała, nie znoszącym sprzeciwu tonem. – Mogę? – zapytała, wskazując na krzesło.

- Proszę.

- Hm… Od czego by tu zacząć… Ah tak! Umawiasz się z moim facetem!

- Nie, nieprawda. Nie umawiam się z Cristiano.

- A to? – zapytała, rzucając na stół czasopismo z moimi nieszczęsnymi zdjęciami. – Ostrzegałam cię, prawda? Dlaczego nie przyjęłaś moich dobrych rad? Przecież mówiłam, że on cię wykorzysta i skrzywdzi.

- Tak, wiem.

- Omamił cię. Owinął wokół palca i mógł zrobić z tobą wszystko. Cristiano potrzebuje silnej i zdecydowanej kobiety, a nie takiej delikatnej dziewczynki jak ty. Jakbyś mnie posłuchała to oszczędziłabyś awantur, i sobie, i mnie.

- Nie chciałam. Naprawdę.

- Mam pokojowe zamiary, ale musisz być ze mną szczera. Nie lubię jak ktoś dobiera się do mojego Crisa, ale z jakiegoś powodu nie wydajesz mi się wielkim zagrożeniem. Co zaszło?

Pokojowe zamiary, a mówiła takim tonem jakby zaraz miała wytoczyć przeciwko mnie największe działo. Postanowiłam, że jej o wszystkim opowiem, bo chciałam oświecić ją, jakim parszywcem jest Cristiano. Nie sądziłam, że to w jakiś sposób ją zniechęci do tej gnidy, bo w końcu obydwoje są siebie warci, ale spróbować nie zaszkodzi. Nie spotkałam jeszcze żadnej kobiety, która pozwoliłaby siebie tak traktować, więc może i Irina ma trochę oleju w głowie.

- Cały Cris – powiedziała, kiedy skończyłam swoją opowieść. – Mam dla ciebie kolejną dobrą radę, ale tym razem jej posłuchaj, jeśli nie chcesz mieć większych kłopotów. Na twoim miejscu oddałabym mu tą kasę, bo w przeciwnym razie on nie da ci spokoju.

- Ale ja nie mam tylu pieniędzy. Skąd mam je wziąć? A poza tym od tej pamiętnej kolacji, Cris nie odezwał się do mnie ani słowem. Myślałam, że odpuścił.

- On nigdy nie odpuszcza. Znajdź pieniądze albo się z nim prześpij. To jedyny sposób, aby się od niego odczepić.

- Słucham? Jesteś jego narzeczoną i mówisz mi, że mam uprawiać seks z twoim facetem?

- Nie lubię, kiedy sypia z ladacznicami, dziwkami i tymi wszystkimi „hotkami”, ale ciebie jakoś zdzierżę, bo wiem, że jesteś niegroźna. Mamy luźny związek z Crisem, nie przywiązujemy uwagi do wierności. Umówiliśmy się, że do czasu ślubu możemy umawiać się z innymi, ale nie ma mowy o seksie. Jak widać on nie wziął sobie tego do serca, bo robi co chce. Dzisiaj sobie z nim porozmawiam – powiedziała, przegryzając słone paluszki, które stały na stole.

- Nie pójdę z nim do łóżka, nie ma mowy. Nie chcę go znać. Ale pieniędzy też mu nie oddam, bo ich nie mam! – Załamałam się. Czy naprawdę znajdowałam się w kropce? Wóz albo przewóz? Nie mam pieniędzy, więc nie mam innego wyjścia. To nie do wiary, że będę musiała zrobić to z kimś takim jak Cris. Miałam ochotę płakać, ale wstrzymałam się, bo nie chciałam tego robić przy Irinie.

- To masz problem – powiedziała. – On nie da ci spokoju dopóki nie dopnie swego.

- A nie możesz na niego jakoś wpłynąć? – zapytałam z nadzieją w głosie.

- Ja? – zaśmiała się siarczyście. – A z jakiej racji? Sama nawarzyłaś sobie tego piwa, to je teraz pij. Ja cię ostrzegałam zawczasu, ale postanowiłaś zignorować moje rady. Tak to się kończy jak nie słucha się mądrzejszych i bardziej doświadczonych od siebie.

- Ale Irina… Pomóż mi, proszę cię.

- Nie ośmieszaj się, dziewczyno. I nie płaszcz się przede mną, bo to ci nic nie da. Wyznaję zasadę: umiesz liczyć, licz na siebie. Sama musisz sobie poradzić. Ja już ci powiedziałam, co powinnaś zrobić, aby mieć spokój.

Modelka wstała i poprawiła ubranie oraz fryzurę.

- Załatw tą sprawę szybko, bo nie chcę, abyś się kręciła koło Crisa. Niebawem bierzemy ślub i jestem już zmęczona tym ciągłym temperowaniem tych wszystkich dziewuch. Podróże ze Stanów są długie i cholernie męczące. A przecież ja nie leżę do góry brzuchem na kanapie, tylko pracuję. Nie mam czasu na ciągłe wizyty w Madrycie.

- Jestem bezradna. Nie mogę nic zrobić.

- Musisz – powiedziała. – Następnym razem jak tu przyjadę, to nie chcę cię widzieć, jasne? To trzymaj się. Pa!

Irina wyszła, trzaskając drzwiami. Przez kilka sekund stałam w bezruchu i wpatrywałam się w miejsce, gdzie przed chwilą stała rosyjska modelka. W głowie dudniły mi wszystkie jej słowa. Znajdowałam się w martwym punkcie.

Nie powiedziałam dziewczynom o wizycie niespodziewanego gościa. Znów wpadłyby na jakiś plan, z którego później trudno byłoby mi się wytłumaczyć. Nie chciałam kusić losu, dlatego milczałam i próbowałam znaleźć wyjście. Ale nigdy nie byłam dobra w szukaniu rozwiązań – dlatego też matematyka była moją szkolną zmorą.

Niestety można ze mnie czytać niczym z otwartej księgi. Gonzalo od razu się połapał, że coś jest nie tak. Pytał, lecz ja unikałam odpowiedzi. Po co miałam obarczać go swoimi problemami? Irina miała rację – sama naważyłam piwa, więc sama muszę je wypić.

- Ewidentnie coś cię trapi… - powiedział, upijając łyk coli.

Siedzieliśmy w kawiarni, pod dużym parasolem osłaniającym nas przed wiatrem i słońcem. Zima powoli dobiegała końca i pogoda w Madrycie z każdym dniem była coraz ładniejsza. Cieszyło mnie to, bowiem miałam już dość tych swetrów i cienkich kurtek. Chciałam wreszcie założył sukienkę, podkoszulek i okulary przeciwsłoneczne. A najlepiej to wyjechałabym do Polski, aby odpocząć od tego wszystkiego. Wydaje się, że niepotrzebnie wracałam do Hiszpanii. Mogłam zostać z tatą i wówczas ominęłoby mnie to całe szaleństwo. Ale kto by się spodziewał…

- Wiesz, że możesz mi o wszystkim opowiedzieć.

- Tak. Ty mi również.

- Znowu zaczynasz?

- Bo ja tobie o wszystkim opowiadam, a ty mi nie chcesz. Nie ufasz mi?

- Nie w tym rzecz. Ja po prostu sobie ze wszystkim radzę, bo to przeszłość i nie wracam do niej. A ty masz kłopoty tu i teraz, i chciałbym ci jakoś pomóc.

- Nie możesz.

- Dlaczego?

- Bo odwiedziła mnie Irina.

- Co?

- Ona mnie nienawidzi, chociaż zgrywa coś zupełnie innego. Wiesz co mi powiedziała? Żebym oddała kasę Crisowi albo spełniła jego żądanie, bo inaczej on nie da mi spokoju. A wiesz, co w tym jest najgorsze? Że będę musiała pójść z nim do łóżka, bo nie mam pięćdziesięciu tysięcy euro. – Schowałam twarz w dłonie i uroniłam łzę.

- Ale ja mam – powiedział.

- Nawet o tym nie myśl. Nie przyjmę od ciebie tyle kasy. To nie rozwiąże moich problemów, bo nie będę w stanie ci ich oddać.

- Ale chyba lepiej żebyś wisiała kasę mnie niż Crisowi, który w każdej chwili może cię wykorzystać.

- Pipita, nie mogę. Boże, po cholerę ja wypełniałam ten wniosek na uczelnię! Dlaczego tak mnie pokarano?! Co zrobiłam źle?! No co?

- Nic. Zajmę się tą sprawą. Zapłacę za ciebie.

- Nie, proszę cię.

- Nie rozumiem. Wolisz użerać się z Crisem, niż ze mną? – zapytał z szarmanckim uśmieszkiem.

Rozbawił mnie. Zaśmiałam się i posłałam mu serdeczny uśmiech. Pokręciłam głową z niedowierzaniem, że spotkałam na swojej drodze takiego złotego człowieka. Musiałam się zgodzić, bo Gonzalo miał rację.

- Dziękuję.

- Nie ma za co. Załatwimy to jutro.

Nazajutrz umówiłam się z Gonzalo pod ośrodkiem treningowym jego drużyny. Umówiliśmy się, że dzisiaj ostatecznie załatwimy sprawę z Cristiano. W końcu będę miała święty spokój! Marzyłam o tym od tak dawna i teraz wreszcie mój sen się ziści.

Podjechałam taksówkę pod duży kompleks sportowy. Podziękowałam kierowcy i usiadłam na ławce przed wejściem do Valdebebas. Po chwili z środka zaczęli wychodzić wysocy, dobrze zbudowani mężczyźni rozmawiający po hiszpańsku, niemiecku czy francusku… Co jeden to przystojniejszy, bardziej umięśniony, czarujący. Jak to się mówi: do wyboru do koloru. Niejedna kobieta dostałaby zawrotu głowy na ten widok.

Aż wreszcie z środka wyszedł Gonzalo w towarzystwie Angela, chłopaka Irmy. Przywitali się ze mną buziakami i usiedli obok, aby zaczekać na Crisa. Pipita wydawał się być wyluzowany i zrelaksowany. Opowiedział mi o treningu i o pochwałach, które dzisiaj dostał od trenera. Musiałam wreszcie znaleźć czas, aby wybrać się na mecz. Jeszcze nigdy nie widziałam go na żywo w akcji, a byłam w Madrycie już tyle miesięcy.

Wreszcie pojawił się Cris w towarzystwie Karima, którego szybko spławił. Uśmiechnął się na mój widok i podszedł do ławki, na której siedziałam wraz z dwoma Argentyńczykami. Zachowywał się jakby zupełnie nic się nie stało.

- Cześć – powiedział, chcąc mnie pocałować, ale w porę się odsunęłam. – Ej, co ty?

- Jeszcze pytasz? – wtrącił się Gonzalo. – Trzymaj, masz tu swoją kasę, którą winna ci jest Asia. Teraz możesz dać jej święty spokój.

- Co? – zapytał, zaglądając do koperty, którą dostał od Pipity. – Wzięłaś od niego kasę, aby oddać ją mnie? Sprytne posunięcie – zaśmiał się. – Niemożliwe, że robisz wszystko, aby się ode mnie odsunąć. Naprawdę jesteś dziewczyną? – zarechotał, a mi zrobiło się niedobrze.

- Słuchaj Cris, sprawy między wami są rozstrzygnięte, więc skończmy z tym. Odczep się od niej.

- A co ty taki bohaterski się stałeś, Pipa? Aaaa! Już wiem! – zarechotał. – Spotykałaś się z nami w tym samym czasie, nie? Z jednym mi nie wyjdzie, to drugi będzie w zapasie. Nieźle! Muszę ci tylko powiedzieć, że Pipita nie ma tego, co ja.

- Ma coś o wiele cenniejszego niż twoje pieniądze, samochody i drogie sprzęty. On ma klasę.

- Ja też mam klasę, i to wysoką, ale w samochodzie – zaśmiał się. – Ja tam wiem swoje. Nieźle to sobie wymyśliłaś. Sądziłem, że jesteś inna, ale dostałem potwierdzenie, że jesteś taka sama jak wszystkie. Szkoda było marnować sobie na ciebie czas.

- No nie! – wrzasnął Gonzalo i rzucił się z pięściami na Crisa.

Obydwaj upadli na ziemię, szamotali się ze sobą, bili i krzyczeli. Zapanował ogromny chaos! Ja wpadłam w panikę, również zaczęłam krzyczeć i prosić ich, aby przestali. Angel próbował ich rozdzielić, ale był takiej skromnej budowy, że nie zdołał odsunąć od siebie tych dwóch gladiatorów. Biedaczek sam niechcący oberwał od Gonzalo.

Narobiłam hałasu i z ośrodka szkoleniowego wybiegli jacyś ludzie, którym udało się rozdzielić tych wariatów. Trzymali jednego i drugiego w kleszczach, nie pozwalając im na wyrwanie się. Patrzyłam, to na jednego, to na drugiego, i nie mogłam uwierzyć, że zachowują się jak dzieci. Mieli podrapane twarze, strużki krwi ciepły im z warg i łuków brwiowych. Dmuchali, charczeli i wpatrywali się w siebie wilkiem.

- Nienormalny jesteś! Co ty do cholery odpierdalasz, Pipa! Na kumpla się rzucasz?!

- Wkurzasz mnie!

- I z wzajemnością! Kto to widział, aby faceci bili się o laskę. Weź się opanuj.

- Sam mnie sprowokowałeś. Masz ją przeprosić.

- Przeprosić? – prychnął. – A za co? To chyba ona powinna mnie przeprosić. Rozkochała mnie w sobie, zrobiła nadzieję, a potem daje mi kosza?

- Słucham? – zbulwersowałam się. Ja dałam mu nadzieję? Było odwrotnie. To on za mną łaził, dzwonił, przysyłał prezenty… Ja się wzbraniałam tak długo jak mogłam. – Gonzalo, to nie ma sensu. Wracajmy do domu.

- Tak, wracaj sobie, wracaj! Obym cię więcej na oczy nie widział! – krzyknął Cris.

Korzystając z okazji, że Gwiazdor ciągle jest przytrzymywany przez jedno z mężczyzn z ośrodka, podeszłam do niego i patrząc mu prosto w oczy, powiedziałam:

- Jesteś najgorszym człowiekiem jakiego w życiu spotkałam. Brzydzę się tobą. – I na koniec wymierzyłam mu siarczystego policzka. Ciskał we mnie piorunami ze swojego spojrzenia, ale nie zrobiło to na mnie wrażenia. Wówczas, kiedy wiedziałam, że mam go z głowy, to czułam w sobie moc. Głównie dzięki bohaterskiej postawie Gonzalo.

- Moja dziewczynka! – krzyknął Gonzalo, wyswobadzając się z żelaznego uścisku Angela. Podszedł do mnie i pocałował w skroń. – Wracajmy do domu.

- Bardzo ci dziękuję – powiedziałam, kiedy szliśmy w stronę jego samochodu. – Nikt nie zrobił dla mnie tyle dobrego, co ty.

- Możesz nazywać mnie swoim bohaterem – zażartował.

- Dobrze, mój ty bohaterze.

__________

Piszecie mi tyle cudownych komentarzy, tak dużo budujących i motywujących słów, że aż się zaczynam bać, że wszystko sknocę kolejnymi rozdziałami...Mam jednak nadzieję, że tak się nie stanie.

Rozdział z dedykacją dla Natalii, która zmusza mnie do wcześniejszego publikowania rozdziałów. Dziś się jej to udało :) Pozdrawiam!

P.S. Zastanawiam się nad kolejnymi opowiadaniami... Jeśli chcielibyście mi pomóc w wyborze zapraszam TU.