13. Ja też mam klasę, i to wysoką, ale w samochodzie.

   Rosyjska piękność o imieniu Irina pojawiła się w moim domu. Wyglądała jak milion dolarów – drogie ubranie, złota biżuteria, eleganckie dodatki… Przy niej byłam niczym uboga krewna z Syberii.

W zasadzie to mogłam się spodziewać jej wizyty. Moje zdjęcia obiegły cały świat – Polskę również, ale ubłagałam Aleksandra, aby trzymał gazety z dala od taty i pani Zosi. Miałam wobec niego wielki długo wdzięczności. Wizyta Iriny nie powinna mnie więc dziwić, ale ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu tak właśnie było.

- Mogę wejść? – zapytała stanowczo, nie czekając na moją odpowiedzieć.

Od razu weszła do środka i udała się do kuchni. Rozejrzała się po niej, a swoją zdegustowaną miną jasno dała mi do zrozumienia, że nie podoba jej się moje mieszkanie. Jej problem, bo ja jestem akurat bardzo zadowolona.

- Chyba musimy pogadać – powiedziała, nie znoszącym sprzeciwu tonem. – Mogę? – zapytała, wskazując na krzesło.

- Proszę.

- Hm… Od czego by tu zacząć… Ah tak! Umawiasz się z moim facetem!

- Nie, nieprawda. Nie umawiam się z Cristiano.

- A to? – zapytała, rzucając na stół czasopismo z moimi nieszczęsnymi zdjęciami. – Ostrzegałam cię, prawda? Dlaczego nie przyjęłaś moich dobrych rad? Przecież mówiłam, że on cię wykorzysta i skrzywdzi.

- Tak, wiem.

- Omamił cię. Owinął wokół palca i mógł zrobić z tobą wszystko. Cristiano potrzebuje silnej i zdecydowanej kobiety, a nie takiej delikatnej dziewczynki jak ty. Jakbyś mnie posłuchała to oszczędziłabyś awantur, i sobie, i mnie.

- Nie chciałam. Naprawdę.

- Mam pokojowe zamiary, ale musisz być ze mną szczera. Nie lubię jak ktoś dobiera się do mojego Crisa, ale z jakiegoś powodu nie wydajesz mi się wielkim zagrożeniem. Co zaszło?

Pokojowe zamiary, a mówiła takim tonem jakby zaraz miała wytoczyć przeciwko mnie największe działo. Postanowiłam, że jej o wszystkim opowiem, bo chciałam oświecić ją, jakim parszywcem jest Cristiano. Nie sądziłam, że to w jakiś sposób ją zniechęci do tej gnidy, bo w końcu obydwoje są siebie warci, ale spróbować nie zaszkodzi. Nie spotkałam jeszcze żadnej kobiety, która pozwoliłaby siebie tak traktować, więc może i Irina ma trochę oleju w głowie.

- Cały Cris – powiedziała, kiedy skończyłam swoją opowieść. – Mam dla ciebie kolejną dobrą radę, ale tym razem jej posłuchaj, jeśli nie chcesz mieć większych kłopotów. Na twoim miejscu oddałabym mu tą kasę, bo w przeciwnym razie on nie da ci spokoju.

- Ale ja nie mam tylu pieniędzy. Skąd mam je wziąć? A poza tym od tej pamiętnej kolacji, Cris nie odezwał się do mnie ani słowem. Myślałam, że odpuścił.

- On nigdy nie odpuszcza. Znajdź pieniądze albo się z nim prześpij. To jedyny sposób, aby się od niego odczepić.

- Słucham? Jesteś jego narzeczoną i mówisz mi, że mam uprawiać seks z twoim facetem?

- Nie lubię, kiedy sypia z ladacznicami, dziwkami i tymi wszystkimi „hotkami”, ale ciebie jakoś zdzierżę, bo wiem, że jesteś niegroźna. Mamy luźny związek z Crisem, nie przywiązujemy uwagi do wierności. Umówiliśmy się, że do czasu ślubu możemy umawiać się z innymi, ale nie ma mowy o seksie. Jak widać on nie wziął sobie tego do serca, bo robi co chce. Dzisiaj sobie z nim porozmawiam – powiedziała, przegryzając słone paluszki, które stały na stole.

- Nie pójdę z nim do łóżka, nie ma mowy. Nie chcę go znać. Ale pieniędzy też mu nie oddam, bo ich nie mam! – Załamałam się. Czy naprawdę znajdowałam się w kropce? Wóz albo przewóz? Nie mam pieniędzy, więc nie mam innego wyjścia. To nie do wiary, że będę musiała zrobić to z kimś takim jak Cris. Miałam ochotę płakać, ale wstrzymałam się, bo nie chciałam tego robić przy Irinie.

- To masz problem – powiedziała. – On nie da ci spokoju dopóki nie dopnie swego.

- A nie możesz na niego jakoś wpłynąć? – zapytałam z nadzieją w głosie.

- Ja? – zaśmiała się siarczyście. – A z jakiej racji? Sama nawarzyłaś sobie tego piwa, to je teraz pij. Ja cię ostrzegałam zawczasu, ale postanowiłaś zignorować moje rady. Tak to się kończy jak nie słucha się mądrzejszych i bardziej doświadczonych od siebie.

- Ale Irina… Pomóż mi, proszę cię.

- Nie ośmieszaj się, dziewczyno. I nie płaszcz się przede mną, bo to ci nic nie da. Wyznaję zasadę: umiesz liczyć, licz na siebie. Sama musisz sobie poradzić. Ja już ci powiedziałam, co powinnaś zrobić, aby mieć spokój.

Modelka wstała i poprawiła ubranie oraz fryzurę.

- Załatw tą sprawę szybko, bo nie chcę, abyś się kręciła koło Crisa. Niebawem bierzemy ślub i jestem już zmęczona tym ciągłym temperowaniem tych wszystkich dziewuch. Podróże ze Stanów są długie i cholernie męczące. A przecież ja nie leżę do góry brzuchem na kanapie, tylko pracuję. Nie mam czasu na ciągłe wizyty w Madrycie.

- Jestem bezradna. Nie mogę nic zrobić.

- Musisz – powiedziała. – Następnym razem jak tu przyjadę, to nie chcę cię widzieć, jasne? To trzymaj się. Pa!

Irina wyszła, trzaskając drzwiami. Przez kilka sekund stałam w bezruchu i wpatrywałam się w miejsce, gdzie przed chwilą stała rosyjska modelka. W głowie dudniły mi wszystkie jej słowa. Znajdowałam się w martwym punkcie.

Nie powiedziałam dziewczynom o wizycie niespodziewanego gościa. Znów wpadłyby na jakiś plan, z którego później trudno byłoby mi się wytłumaczyć. Nie chciałam kusić losu, dlatego milczałam i próbowałam znaleźć wyjście. Ale nigdy nie byłam dobra w szukaniu rozwiązań – dlatego też matematyka była moją szkolną zmorą.

Niestety można ze mnie czytać niczym z otwartej księgi. Gonzalo od razu się połapał, że coś jest nie tak. Pytał, lecz ja unikałam odpowiedzi. Po co miałam obarczać go swoimi problemami? Irina miała rację – sama naważyłam piwa, więc sama muszę je wypić.

- Ewidentnie coś cię trapi… - powiedział, upijając łyk coli.

Siedzieliśmy w kawiarni, pod dużym parasolem osłaniającym nas przed wiatrem i słońcem. Zima powoli dobiegała końca i pogoda w Madrycie z każdym dniem była coraz ładniejsza. Cieszyło mnie to, bowiem miałam już dość tych swetrów i cienkich kurtek. Chciałam wreszcie założył sukienkę, podkoszulek i okulary przeciwsłoneczne. A najlepiej to wyjechałabym do Polski, aby odpocząć od tego wszystkiego. Wydaje się, że niepotrzebnie wracałam do Hiszpanii. Mogłam zostać z tatą i wówczas ominęłoby mnie to całe szaleństwo. Ale kto by się spodziewał…

- Wiesz, że możesz mi o wszystkim opowiedzieć.

- Tak. Ty mi również.

- Znowu zaczynasz?

- Bo ja tobie o wszystkim opowiadam, a ty mi nie chcesz. Nie ufasz mi?

- Nie w tym rzecz. Ja po prostu sobie ze wszystkim radzę, bo to przeszłość i nie wracam do niej. A ty masz kłopoty tu i teraz, i chciałbym ci jakoś pomóc.

- Nie możesz.

- Dlaczego?

- Bo odwiedziła mnie Irina.

- Co?

- Ona mnie nienawidzi, chociaż zgrywa coś zupełnie innego. Wiesz co mi powiedziała? Żebym oddała kasę Crisowi albo spełniła jego żądanie, bo inaczej on nie da mi spokoju. A wiesz, co w tym jest najgorsze? Że będę musiała pójść z nim do łóżka, bo nie mam pięćdziesięciu tysięcy euro. – Schowałam twarz w dłonie i uroniłam łzę.

- Ale ja mam – powiedział.

- Nawet o tym nie myśl. Nie przyjmę od ciebie tyle kasy. To nie rozwiąże moich problemów, bo nie będę w stanie ci ich oddać.

- Ale chyba lepiej żebyś wisiała kasę mnie niż Crisowi, który w każdej chwili może cię wykorzystać.

- Pipita, nie mogę. Boże, po cholerę ja wypełniałam ten wniosek na uczelnię! Dlaczego tak mnie pokarano?! Co zrobiłam źle?! No co?

- Nic. Zajmę się tą sprawą. Zapłacę za ciebie.

- Nie, proszę cię.

- Nie rozumiem. Wolisz użerać się z Crisem, niż ze mną? – zapytał z szarmanckim uśmieszkiem.

Rozbawił mnie. Zaśmiałam się i posłałam mu serdeczny uśmiech. Pokręciłam głową z niedowierzaniem, że spotkałam na swojej drodze takiego złotego człowieka. Musiałam się zgodzić, bo Gonzalo miał rację.

- Dziękuję.

- Nie ma za co. Załatwimy to jutro.

Nazajutrz umówiłam się z Gonzalo pod ośrodkiem treningowym jego drużyny. Umówiliśmy się, że dzisiaj ostatecznie załatwimy sprawę z Cristiano. W końcu będę miała święty spokój! Marzyłam o tym od tak dawna i teraz wreszcie mój sen się ziści.

Podjechałam taksówkę pod duży kompleks sportowy. Podziękowałam kierowcy i usiadłam na ławce przed wejściem do Valdebebas. Po chwili z środka zaczęli wychodzić wysocy, dobrze zbudowani mężczyźni rozmawiający po hiszpańsku, niemiecku czy francusku… Co jeden to przystojniejszy, bardziej umięśniony, czarujący. Jak to się mówi: do wyboru do koloru. Niejedna kobieta dostałaby zawrotu głowy na ten widok.

Aż wreszcie z środka wyszedł Gonzalo w towarzystwie Angela, chłopaka Irmy. Przywitali się ze mną buziakami i usiedli obok, aby zaczekać na Crisa. Pipita wydawał się być wyluzowany i zrelaksowany. Opowiedział mi o treningu i o pochwałach, które dzisiaj dostał od trenera. Musiałam wreszcie znaleźć czas, aby wybrać się na mecz. Jeszcze nigdy nie widziałam go na żywo w akcji, a byłam w Madrycie już tyle miesięcy.

Wreszcie pojawił się Cris w towarzystwie Karima, którego szybko spławił. Uśmiechnął się na mój widok i podszedł do ławki, na której siedziałam wraz z dwoma Argentyńczykami. Zachowywał się jakby zupełnie nic się nie stało.

- Cześć – powiedział, chcąc mnie pocałować, ale w porę się odsunęłam. – Ej, co ty?

- Jeszcze pytasz? – wtrącił się Gonzalo. – Trzymaj, masz tu swoją kasę, którą winna ci jest Asia. Teraz możesz dać jej święty spokój.

- Co? – zapytał, zaglądając do koperty, którą dostał od Pipity. – Wzięłaś od niego kasę, aby oddać ją mnie? Sprytne posunięcie – zaśmiał się. – Niemożliwe, że robisz wszystko, aby się ode mnie odsunąć. Naprawdę jesteś dziewczyną? – zarechotał, a mi zrobiło się niedobrze.

- Słuchaj Cris, sprawy między wami są rozstrzygnięte, więc skończmy z tym. Odczep się od niej.

- A co ty taki bohaterski się stałeś, Pipa? Aaaa! Już wiem! – zarechotał. – Spotykałaś się z nami w tym samym czasie, nie? Z jednym mi nie wyjdzie, to drugi będzie w zapasie. Nieźle! Muszę ci tylko powiedzieć, że Pipita nie ma tego, co ja.

- Ma coś o wiele cenniejszego niż twoje pieniądze, samochody i drogie sprzęty. On ma klasę.

- Ja też mam klasę, i to wysoką, ale w samochodzie – zaśmiał się. – Ja tam wiem swoje. Nieźle to sobie wymyśliłaś. Sądziłem, że jesteś inna, ale dostałem potwierdzenie, że jesteś taka sama jak wszystkie. Szkoda było marnować sobie na ciebie czas.

- No nie! – wrzasnął Gonzalo i rzucił się z pięściami na Crisa.

Obydwaj upadli na ziemię, szamotali się ze sobą, bili i krzyczeli. Zapanował ogromny chaos! Ja wpadłam w panikę, również zaczęłam krzyczeć i prosić ich, aby przestali. Angel próbował ich rozdzielić, ale był takiej skromnej budowy, że nie zdołał odsunąć od siebie tych dwóch gladiatorów. Biedaczek sam niechcący oberwał od Gonzalo.

Narobiłam hałasu i z ośrodka szkoleniowego wybiegli jacyś ludzie, którym udało się rozdzielić tych wariatów. Trzymali jednego i drugiego w kleszczach, nie pozwalając im na wyrwanie się. Patrzyłam, to na jednego, to na drugiego, i nie mogłam uwierzyć, że zachowują się jak dzieci. Mieli podrapane twarze, strużki krwi ciepły im z warg i łuków brwiowych. Dmuchali, charczeli i wpatrywali się w siebie wilkiem.

- Nienormalny jesteś! Co ty do cholery odpierdalasz, Pipa! Na kumpla się rzucasz?!

- Wkurzasz mnie!

- I z wzajemnością! Kto to widział, aby faceci bili się o laskę. Weź się opanuj.

- Sam mnie sprowokowałeś. Masz ją przeprosić.

- Przeprosić? – prychnął. – A za co? To chyba ona powinna mnie przeprosić. Rozkochała mnie w sobie, zrobiła nadzieję, a potem daje mi kosza?

- Słucham? – zbulwersowałam się. Ja dałam mu nadzieję? Było odwrotnie. To on za mną łaził, dzwonił, przysyłał prezenty… Ja się wzbraniałam tak długo jak mogłam. – Gonzalo, to nie ma sensu. Wracajmy do domu.

- Tak, wracaj sobie, wracaj! Obym cię więcej na oczy nie widział! – krzyknął Cris.

Korzystając z okazji, że Gwiazdor ciągle jest przytrzymywany przez jedno z mężczyzn z ośrodka, podeszłam do niego i patrząc mu prosto w oczy, powiedziałam:

- Jesteś najgorszym człowiekiem jakiego w życiu spotkałam. Brzydzę się tobą. – I na koniec wymierzyłam mu siarczystego policzka. Ciskał we mnie piorunami ze swojego spojrzenia, ale nie zrobiło to na mnie wrażenia. Wówczas, kiedy wiedziałam, że mam go z głowy, to czułam w sobie moc. Głównie dzięki bohaterskiej postawie Gonzalo.

- Moja dziewczynka! – krzyknął Gonzalo, wyswobadzając się z żelaznego uścisku Angela. Podszedł do mnie i pocałował w skroń. – Wracajmy do domu.

- Bardzo ci dziękuję – powiedziałam, kiedy szliśmy w stronę jego samochodu. – Nikt nie zrobił dla mnie tyle dobrego, co ty.

- Możesz nazywać mnie swoim bohaterem – zażartował.

- Dobrze, mój ty bohaterze.

__________

Piszecie mi tyle cudownych komentarzy, tak dużo budujących i motywujących słów, że aż się zaczynam bać, że wszystko sknocę kolejnymi rozdziałami...Mam jednak nadzieję, że tak się nie stanie.

Rozdział z dedykacją dla Natalii, która zmusza mnie do wcześniejszego publikowania rozdziałów. Dziś się jej to udało :) Pozdrawiam!

P.S. Zastanawiam się nad kolejnymi opowiadaniami... Jeśli chcielibyście mi pomóc w wyborze zapraszam TU.