17. Epilog

   Ciężko było mi się rozstać z Madrytem: z moją uczelnią, z biblioteką, w której pracowałam, z dzieciakami ze szpitala, z Irmą, Klaudią, no i przede wszystkim z Gonzalo. Bardzo długo staliśmy na lotnisku w miłosnym uścisku. Przyrzekliśmy sobie, że będziemy razem bez względu na dzielące nas kilometry. Nie popierałam związków na odległość, ale dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że czasami jest to konieczność. I podziwiałam tych wszystkich ludzi, którzy żyli w ten sposób, bo nie była to łatwa sprawa. Już teraz to wiedziałam, mimo iż nie wsiadałam jeszcze do samolotu.

- Będę za tobą tęsknić – powiedział. – Jak wariat.

- Ja za tobą też. Jak znajdziesz chwilkę, to mógłbyś mnie odwiedzić w Polsce. W końcu sezon się skończył i masz wolne.

- Może wpadnę po powrocie z Argentyny. Coś wymyślimy.

- Ten rok szybko zleci.

Postanowiłam, że wrócę do Polski na rok. Wzięłam urlop dziekański, bo wpadłam na genialny plan. Chciałam pójść do pracy i zarobić możliwie jak najwięcej. A wszystko po to, aby za rok wrócić do Hiszpanii razem z tatą. Wynająć jakieś małe, urocze mieszkanko z widokiem na miasto i zaprosić do Madrytu tatkę oraz panią Zosię. Gonzalo obiecał, że mi pomoże. Nie chciałam od niego brać całej sumy na dom, bo to nie byłoby w porządku. Chciałam mu pokazać, że umiem o siebie zadbać. Wiadomo, że sama nie zarobiłam na super mieszkanie, w którym każdy miałby kąt dla siebie, dlatego Gonzalo chciał mi pomóc, aby podnieść standard życia moim bliskim.

- Zadzwonię do ciebie jak wyląduję. Trzymaj telefon blisko siebie.

- Oczywiście. Prawdopodobnie pojadę do Irmy i Klaudii, bo nie chcę być teraz sam – powiedział, puszczając oczko do dziewczyn stojących nieopodal.

- Muszę iść – rzekłam. Mocno wtuliłam się w jego ramiona. Było mi tak dobrze, że aż łza mi się w oku zakręciła na myśl, że następny raz poczuję się tak dopiero za kilka tygodni.

- Uważaj na siebie. I nie podrywaj innych chłopaków – zaśmiał się. – Teraz, kiedy dzięki Crisowi jesteś sławna, to będziesz miała duże powodzenie.

- Gonzalo, proszę się. Nie żartuj w ten sposób.

- Dobra. Pędź, bo się spóźnisz – powiedział i pocałował mnie czule w usta. – Będziemy w kontakcie.

- Tak. Pa!

Pożegnałam się jeszcze z dziewczynami i udałam się w stronę odprawy samolotowej.

Siedząc już wygodnie w fotelu samolotowym rozmyślałam o tym wszystkim, co mnie tu spotkało. Początek był nawet fajny. Z Cristiano miałam wiele perypetii, głównie tych zabawnych. Uczepił się mnie jak rzep psiego ogona i nie chciał puścić. Kiedy przypomnę sobie jego „rumaka”, którym omal mnie nie zabił albo jego serenadę przed oknami mojego akademika, to uśmiech sam cisnął mi się na usta.

To niemożliwe, aby człowiek aż tak się zmienił. Nie wiem, co do tego doprowadziło. Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. A może się nie zmienił, tylko pokazał swoją prawdziwą twarz? Co by to nie było, to cieszę się, że tak się stało, bo dzięki temu odnalazłam Gonzalo. Mojego bohatera.

- Proszę o uwagę. Mówi pilot Tom Wilde. – Z rozmyślań wyrwał mnie męski głos, mówiący do pasażerów z głośników. – Mamy małe problemy z jednym z silników. Proszę się nie martwić, to nic poważnego. Wylądujemy awaryjnie na lotnisku w Lyonie. Przepraszamy za wszelkie zakłócenia państwa podróży.

No to świetnie!

Stało się tak jak powiedział pilot. Wylądowaliśmy na lotnisku we Francji, co znacznie wydłużyło mój powrót do domu. Zadzwoniłam do taty, aby się nie martwił.

Czekałam ponad dwie godziny na nowy samolot. Zdenerwowałam się, bo chyba nikt nie lubi takich niezapowiedzianych „niespodzianek”. Na szczęście już później nie było żadnych awarii i spokojnie dobrnęłam do celu. Wylądowałam na lotnisku we Wrocławiu. Oddychałam polskim powietrzem, zewsząd otaczały mnie znajome rzeczy. Wreszcie byłam w domu!

Szukałam taty, który razem z panią Zosią oraz Aleksandrem mieli odebrać mnie z lotniska. Ogarniałam wzrokiem wszystkich ludzi, ale zamiast moje rodziny zobaczyłam…

- Gonzalo?

Nie, to niemożliwe!

Rozejrzałam się, aby upewnić się, że naprawdę jestem we Wrocławiu. Przetarłam oczy ze zdumienia, bo spodziewałam się, że to tylko moja wyobraźnia. Ale nie! Stał tam. W ciemnych dżinsach, kraciastej koszuli, z zarostem i nieładem na głowie. W dłoni trzymał czerwoną różę, a na twarzy widniał mu uśmiech, który tak bardzo lubiłam.

Podeszłam bliżej, bardzo spokojnie, nie chcąc niepotrzebnym gwałtownym ruchem rozdmuchać tej fatamorgany.

- Gonzalo?

- Cześć – powiedział z uśmiechem.

- Co ty tutaj robisz?

- Powiedziałaś, że jak będę miał wolną chwilę, to żebym wpadał. No to wpadłem. I to po uszy – rzekł, wręczając mi kwiatka. Nie mogłam w to uwierzyć. Zapiszczałam i z impetem rzuciłam mu się na szyję. Na szczęście mnie złapał i zakręcił razem ze mną kilka kółeczek wokół własnej osi.

- To niemożliwe. Jesteś szalony! – rzekłam, kiedy postawił mnie na ziemię. – Ale jak ty się tu znalazłeś? Przecież byłeś w Madrycie!

- Wynająłem prywatny samolot. Pędziłem na złamanie karku, aby być tutaj przed tobą, ale na szczęście miałaś przesiadkę we Francji.

Zrobiłam wielkie oczy. Wszystko wiedział.

- Jesteś niesamowity – powiedziałam, całując go w policzek.

Wówczas przypomniałam sobie o mojej rodzinie. Nie musiałam ich długo szukać, bowiem stali obok i przypatrywali się tej romantycznej scenie.

- Tata! Pani Zosia! Cześć, Aleks! – zawołałam na ich widok. – Tęskniłam.

- A cóż to za młody kawaler – powiedziała pani Zosia, ewidentnie podrywając Gonzalo. Zaśmiałam się, poczym przedstawiłam ich sobie.

- Bardzo mi miło państwa poznać – rzekł Pipita, witając się z moimi bliskimi. – Asia bardzo wiele o was opowiadała. Każdy w Madrycie wiedział o panu Wojtku i pani Zosi.

- To mój chłopak – powiedziałam z dumą w głosie i wypiętą piersią. – Gonzalo Higuain. 

KONIEC

__________

Czas na mowę pożegnalną... 

Dziękuję Wam ze wszystkie odwiedziny, za komentarze, miłe słowa i wsparcie - które mniej lub bardziej świadomie - pozwoliło mi doprowadzić to opowiadanie do końca. Być może tego nie odczuliście, ale miałam spore problemy z tą historią, jednak widząc jak bardzo przypadła Wam do gustu, starałam się pisać i brnąć naprzód. 

WIELKIE DZIĘKI ZA WSZYSTKO!

Jeśli chodzi o kolejne opowiadania to zdecydowałam się na "Życie zna odpowiedź" z Kaką oraz "Himmel hilf" z Michaelem Ballackiem. Już teraz zapraszam Was na te blogi, aby zapoznać się prologami oraz bohaterami :)  Mam nadzieję, że się tam zobaczymy!